Marion is een jonge, alleenstaande, Parijse vrouw die een
beetje terugschrikt voor het leven. ‘Ja, het dagelijks leven verlamde haar,
terwijl het onmogelijke haar als het ware elektriseerde.’ Zo komt het dat ze op
verzoek van haar vriendin die zelfmoord heeft gepleegd, alleen naar Indië reist
om haar as te vestrooien op de Ganges. Eenmaal daar ontmoet ze een andere
Franse vrouw, die terug naar huis moet, en haar vraagt om op zoek te gaan naar
haar man die ze er is kwijtgeraakt. Marion stort zich kranig op haar twee
missies.
Ze maakt kennis met een Indië dat veel armen, ongelukkigen
en smerigheid in zich draagt. Maar ze sluit haar ogen niet voor de
zoektocht van velen naar een zinvolle
vervulling van het leven, hoewel ze haar reserves heeft bij de vraag of ze dit
hier voor zichzelf zal kunnen vinden. Haar missies, die ze beide niet zal
voltooien, brengen haar uiteindelijk dichter bij zichzelf. Als een vrouw met
hervonden kracht reist ze terug naar Parijs.
‘Apen’ blijken te staan voor ‘gedachten’ in Indië en de
dieren zelf sturen ook één van de missies van Marion in de war. ‘Het is
met boeken soms net als met bepaalde mensen, van wie we hopen dat ze ons
tot rust zullen brengen, inzicht zullen geven, ons aan onszelf zullen
ontrukken, ja zelfs redden, …’ Dit boek is geen enorme hoogdraver, maar neemt
je wel mee op de inspirerende zoektocht van Marion naar een zekere rust in dit
leven. Helaas wel met een nogal zoetsappig eind. Maar als je van filosofische
bespiegelingen houdt, is dit boek zeker de moeite waard.