zondag 20 januari 2013

Just kids

Na de mooie muziek die Patti Smith de afgelopen decennia de wereld in heeft gestuurd, komt ze nu met een boek. Een autobiografisch verhaal over haar tijd met Robert Mapplethorpe, de latere fotograaf. Want dat was hij nog niet toen ze elkaar rond hun twintigste in New York ontmoetten. Beiden voelden dat ze kunstenaar waren of in elk geval zouden worden, maar in welke vorm was nog niet duidelijk. Vooralsnog waren ze ´just kids´ zoals een voorbijganger hen eens noemde. Het is een verhaal over armoede, geploeter en baantjes om een plaats om te overnachten te kunnen betalen. Maar ook over de gang die ze maakten naar hun uiteindelijke kunst, via tekenen, dichten, voordragen en het maken van installaties. Het mooie van dit verhaal vind ik dat ze vanaf het begin overtuigd waren dat kunst hun roeping was. De rest was bijzaak en noodzaak om te overleven.  Ze hadden een creatieve geest en wilden die uitdragen. En dat is ze uiteindelijk gelukt!

Patti Smith zet zichzelf neer als een  jong provinciaaltje in de grote stad, maar wel eentje die zich niet gek liet maken. Ze schrijft luchtig, maar toch met diepgang. Met de nodige weemoed, maar niet overromantisch. Ook wordt het verhaal nergens een verslag, het blijft een interessante vertelling. Het moge duidelijk zijn dat ik bewondering heb voor haar manier van schrijven! Het fijnste is om haar boek te lezen met haar muziek op de achtergrond. En dan daarna met  hernieuwde inspiratie aan mijn eigen verhaal verder te schrijven in de hoop dat het net zo goed wordt! Of nou ja, bijna dan…
      

zondag 13 januari 2013

Gras

Nadat ik mijn verhaal even heb laten liggen omdat ik  niet telkens een rotgevoel wilde hebben als ik er weer eens niet voldoende mee opschoot, heb ik toch alweer twee kleine oplevingen gehad. Eén ingegeven door een muziekstuk wat ik erin verwerkt heb en één door er weer even rustig voor te gaan zitten, zonder al te hoge verwachtingen. Beide zorgden voor een bescheiden bijdrage aan mijn verhaal. Mijn voornemen om me niet te laten ontmoedigen lijkt te werken. Niet letten op de verstreken tijd of de hoeveelheid geschreven tekst helpt bij het verder komen met het verhaal. Ik zit dan in mijn verhaal en kan van daaruit verder denken. Dat geeft goede moed! Het is niet voor niets dat ze zeggen: ‘Het gras groeit  niet harder door eraan te trekken.’

zondag 6 januari 2013

Debutant

Ik las pas geleden het eerste boek van Anna Drijver, getiteld: ‘Je blijft’. In het begin verliep het verhaal wat stroef en moest ik moeite doen om er in te komen. Je kunt wel merken dat ze een debutant is, dacht ik onwillekeurig. Maar op een bepaald moment werd ik meegesleept in haar verhaal en wist ze goed de spanning op te bouwen. Ze gebruikt soms mooie metaforen en maakt diverse details onderdeel van het verhaal van de hoofdpersoon, hiermee kleurt ze haar verhaal en wordt het waarachtig. Ze komt met zoveel treffende gedachten en situaties dat je je afvraagt hoe hoog het autobiografische gehalte is. Maar in feite doet dat niet ter zake. Ze heeft gewoon een verhaal goed verteld oftewel een goed verhaal verteld. Ziedaar een mooi debuut.

Het verhaal gaat over een meisje anno nu in haar twintiger jaren die de twee belangrijkste mannen in haar leven verliest; haar vader en haar vriend. Beide verliezen hebben zo’n impact op haar gehad dat ze zich de toedracht niet meer kan herinneren. Samen met de lezer krijgt ze stukje bij beetje haar beeld weer helder. Door veel omtrekkende bewegingen houdt het verhaal de lezer wel wat te lang in spanning. Het eind is quasi happy, voor zover dat kan, na alles wat gebeurd is. In elk geval biedt het een opening naar een nieuw begin voor de hoofdpersoon.

Hopelijk heeft Anna Drijver met dit mooie verhaal niet al haar kruit verschoten en heeft zij ons nog meer te vertellen. Ik dacht van haar boek te leren dat je alle gedachten, herinneringen en associaties van de hoofdpersoon goed kunt gebruiken om je verhaal steviger te maken. Met dit idee in mijn achterhoofd heb ik mijn eigen verhaal nogmaals gelezen. Ik moest echter concluderen dat dit inderdaad niet haar verhaal is, maar mijn eigen verhaal met mijn eigen stijl en verteltrant. Wel heeft een stukje muziek me ertoe gebracht om een passage te schrijven waarin de twee hoofdpersonen nader tot elkaar komen. Wordt vervolgd!