zondag 28 april 2013

Verhalenderwijs

Dit weekend, na een korte pauze, de draad van mijn verhaal weer opgepakt. Ditmaal met de zinnige feedback van mijn schrijfclub in gedachten en op papier. Mijn verhaal kwam terecht bij een climax en één van de hoofdpersonen ging doodleuk koffie zetten! Dat moest anders, dat had ik zelf ook wel aangevoeld, alleen was ik nog niet zover. Nu dus helder. Maar  hoe dan wel verder?

Ik denk en ik schrijf en het verhaal ontwikkelt zich als een crisis tussen de hoofdpersonen. De  grote clash na hun maandenlange relatie, die al te ideaal voor woorden leek. Nog een geluk dat ik er al die tijd woorden voor heb gevonden. De kleine barstjes die langzaamaan in hun relatie ontstonden, zijn tot een uitbarsting gekomen. In plaats van naast elkaar, staan ze nu tegenover elkaar. Beiden in een rol die hen tot dan toe niet eigen is.

Maar hoe verder na de crisis? Het lijkt op een einde, maar ik wil nog meer  vertellen, wat geen aangeplakt staartje zou moeten worden. Misschien kan ik de chronologie doorbreken? Eerst de goede begintijd, dan de tijd na de crisis en vervolgens pas de ontknoping van hoe het zo gekomen is, de big bang. Wie weet?
Ik had er al even schrik van dat mijn verhaal afgerond leek te zijn, dat is nu nog niet mijn bedoeling! Toch frappant, dat je het idee hebt dat er een compleet verhaal in je hoofd zit en je het ‘alleen nog maar even’ hoeft te schrijven. Zo makkelijk gaat dat dus niet. Al schrijvende komen er details bij, wendingen en uitweidingen, het verhaal begint te leven en neemt zijn eigen loop. Wordt  vervolgd…

maandag 15 april 2013

Tegenlicht

Boven verwachting goed, ‘Tegenlicht’ van Esther Verhoef, haar eerste roman na een hele trits literaire thrillers. Ik wilde het boek een kans geven en heb er geen spijt van dat ik het ben gaan lezen, het is de moeite waard. Het begint al met de titel, ‘Tegenlicht’, een mooi woord dat de tegenslag van een fotografe in zich draagt.

In het eerste deel van het boek wisselen episodes uit het leven van Vera van vroeger en nu elkaar af. Als kind heeft zij weinig liefde gekend met een moeder die psychische problemen had en vaak was opgenomen en een vader die in het leger zat en orde en tucht verkondigde. Als volwassene heeft ze een veilig leven op poten gezet; met man in een huis wat ze ’t Fort noemt en succes als dierenfotograaf.

Maar Vera en haar man groeien uit elkaar, hebben elkaar uiteindelijk alleen nog maar veiligheid te bieden. Beiden krijgen andere contacten en Vera’s zekere leventje staat op zijn kop. Even lijkt het met haar nieuwe liefde een zoetsappig liefdesverhaal te worden, maar deze idylle wordt al gauw verstoord. Dit brengt Vera tot een dieptepunt in haar leven. In haar grote verdriet en onvermogen laat ze een eerder door haar verlaten minnaar weer toe in haar leven. Ze erkent haar moeilijke situatie en accepteert professionele hulp, net zoals haar moeder vroeger.

Vera heeft zich altijd gericht op de mannen in haar leven en was daar nogal afhankelijk van en tegelijkertijd bang om ze te verliezen. Nu richt ze zich in haar behandeling op zichzelf om beter te worden. Ze weet zich gesteund door haar huidige man en haar voormalige schoonmoeder en gestimuleerd door haar dochter die ze van haar grote liefde kreeg. Ze wil niet dat haar dochter eenzelfde lot als haar treft, zij moet het beter krijgen. Het einde van het boek luidt het begin van een nieuw leven in, dat van een volwassen en zelfstandige Vera.

Een levensecht verhaal met geloofwaardige personages en de nodige diepgang. Ik hoop dat de schrijfster ons nog meer te vertellen heeft in dit genre.

zondag 7 april 2013

Waar haal je het vandaan?

Wat als je manuscript in twee jaar tijd tot wel tien keer wordt afgewezen en je denkt dat je verhaal mislukt is? Het gebeurde Gerbrand Bakker met ‘Boven is het stil’. Vrienden van hem geloofden in het verhaal en bleven ermee leuren. Uiteindelijk gaf Cossee het uit en kreeg het boek veel waardering en viel meer dan eens in de prijzen. Nu is het volop vertaald en gelezen in diverse windstreken. Een gemiste kans voor de aangeschreven uitgeverijen.  

Hoezeer moet je in je verhaal geloven om door te gaan tot een mogelijke publicatie na jaren? Zou je niet na al die jaren schrijven en uitgevers benaderen je schrijverschap van je af zetten en iets anders verzinnen? Bakker werd hovenier. En succesvol schrijver! Maar schrijver was hij sowieso gebleven, hooguit voor een wat kleiner publiek. Of alleen voor zichzelf en voor zijn overleden broertje. Dat is lang geleden maar zit nog diep.

Hij heeft ‘Boven is het stil’ met een achteloos gemak geschreven en raadt iedereen aan eens een boek te schrijven. ‘Je neemt wat personages, je zet ze ergens neer.’ Eitje. Maar fantasie moet je hebben, verbeeldingskracht, een urgent verhaal. ‘Je gaat er voor zitten en het komt vanzelf.’ Ik ben geen Bakker en mijn verhaal komt niet vanzelf, maar het stemt wel gerust dat als alle tekenen in de richting van een slecht verhaal wijzen, het toch nog goed kan komen! Alleen zul je er wel veel geduld en stalen zenuwen voor  moeten hebben. En zoiets als een hoop tuinklussen.

Naar aanleiding van ‘Benali boekt’

maandag 1 april 2013

De rouwclub

In het nieuwste boek van Vrouwkje Tuinman, ‘De rouwclub’, presenteert de schrijfster een mooi rond verhaal. Eerder las ik van haar ‘Buurvrouw’, wat meer een aaneenschakeling leek van korte impressies. Haar laatste boek is een stuk volwassener, meer af. Het gaat over een club mensen die jaarlijks een muziekfestival organiseert en daarbij goed op elkaar afgestemd is. Het  verhaal ontspint zich als een gat in de hechte groep geslagen wordt door de dood van één van hen.

Het  boek volgt de diverse manieren waarop de achterblijvers met het dodelijke ongeluk omgaan. Knap hoe Vrouwkje Tuinman zoveel verschillende mensen geloofwaardig weet neer te zetten. Diverse begrijpelijke reacties komen boven en zitten elkaar soms ook behoorlijk in de weg. Dat de werkelijke toedracht van het ongeluk pas langzamerhand duidelijk wordt, geeft het verhaal de nodige spanning.

De wereld van het muziekfestival leeft in dit boek en als lezer leef je volop mee met de personages. Behalve de festivalorganisatie is er ook nog de vader van de overledene, die altijd rustig blijft, en een vriend van vroeger, die in een keurslijf van kantoor zit en daarmee scherp afsteekt tegen de festivalorganisatie. Al met al een kleurrijk verhaal dat je meeneemt en niet loslaat. Met personages met diepgang en levensechte dialogen. En voor mij, bezig met mijn eerste grote verhaal, een heel goed voorbeeld!