vrijdag 25 november 2016

Bird on the wire

Like a bird on the wire
Like a drunk in a midnight choir
I have tried in my way to be free
Like a worm on a hook
Like a knight from some old fashioned book
I have saved all my ribbons for thee
If I, if I have been unkind
I hope that you can just let it go by
If I, if I have been untrue
I hope you know it was never to you
Like a baby, stillborn
Like a beast with his horn
I have torn everyone who reached out for me
But I swear by this song
And by all that I have done wrong
I will make it all up to thee
I saw a beggar leaning on his wooden crutch
He said to me, you must not ask for so much
And a pretty woman leaning in her darkened door
She cried to me, hey, why not ask for more?
Oh like a bird on the wire
Like a drunk in a midnight choir have tried in my way to be free
Leonard Cohen

zaterdag 19 november 2016

Go East

Stine Jensen, gepromoveerd filosoof, treedt buiten haar gebaande paden en gaat een yoga-opleiding volgen. Om hiertoe te komen was een crisis in haar leven nodig. Ze zat middenin een scheiding en haar lijf protesteerde. Hoe makkelijk was het om je online aan te melden en hoe verbaasd was ze dat ze mocht komen. Want zij had natuurlijk het nodige kritische vermogen dat mogelijk een geestelijke bevrijding in de weg zou zitten. Maar ze gaat de uitdaging aan en vertelt op de haar bekende nuchtere manier over haar zoektocht naar rust in lijf en leden.

Het is mooi om juist van een zo rationeel ingesteld persoon het verhaal naar een meer spiritueel leven te volgen. Ze merkt als ze meer aan yoga doet dat het haar afleidt van haar dagelijkse zorgen. Ze ontdekt dat de rationele en spirituele wereld waarin ze verkeert elkaar niet in de weg zitten. Ook komt ze erachter dat spiritualiteit en religie niet per se samen hoeven te gaan.

De nuchterheid en de soms recalcitrante houding van de filosoof maken het verhaal goed leesbaar en de verandering van richting in haar leven invoelbaar. Ook al komen we over haar scheiding niet veel te weten, het is wel duidelijk dat de yoga-opleiding maakt dat ze beter in haar vel zit. En dat was haar doel: een gelukkiger leven voor haarzelf en haar dochter.

Ze beschrijft de verandering in haar eetpatroon als een volkomen natuurlijke stap. Geen vlees, geen suiker en geen cafeïne. Niet zozeer omdat het niet mag, maar omdat ze merkt dat het haar goed doet. Het is een verademing om deze spirituele zoektocht te lezen die doorleefd is, maar niet in fanatisme vervalt. Jensen vertelt haar verhaal zonder dat ze gelijk een bekeringsdrift heeft. Ook al is Drenthe waar de opleiding plaatsvond niet zo ver weg, het verhaal geeft wel een beeld van wat een oostelijke benadering kan brengen!   

zaterdag 12 november 2016

De geniale vriendin

De naam Elena Ferrante hangt al een tijdlang in de lucht en toen ik van twee vriendinnen positieve geluiden over ‘De geniale vriendin’ hoorde besloot ik dit boek te gaan lezen. Het is het eerste deel van haar Napolitaanse romans. Deze is in 2013 al in het Nederlands vertaald. Ferrante of de echte schrijver die er achter deze naam schuilgaat, is nu wereldwijd een grote naam. De vrouw die er mogelijk achter zit heeft ontkend en aangegeven dat ze al haar creativiteit in het koken stopt. Het doet er ook niet toe. Het is een pakkend verhaal dat duidelijk is geschreven door iemand die het Napolitaanse milieu waarin de twee hoofdpersonen zich bevinden van dichtbij kent.

De schrijfster brengt twee vriendinnen in beeld in een arme buurt in het Napels van de jaren vijftig. Hun ouders zijn harde werkers en willen het liefst dat de kinderen zo gauw mogelijk meehelpen in de zaak of het huishouden. Maar wat als Elena en haar vriendin Lila erg slim blijken te zijn? Krijgen zij de kans om hun talenten te ontplooien?

Ik moet eerlijk bekennen dat ik in het begin van het verhaal steeds moest denken aan de kwalificatie uit de Volkskrant, dat het om ‘vakantielectuur’ zou gaan. Deze leek aanvankelijk bevestigd te worden. Telkens dacht ik: wanneer komt het nou? Gaandeweg blijkt echter dat het eenvoudige dagelijks leven van de vriendinnen diepere achtergronden met zich meedraagt. Hoe de mannen altijd stoer moeten zijn, hoe de kinderen doorgaans van school af gaan zodra dat kan, hoe de diverse families met elkaar wedijveren en geweld tot de normale praktijk behoort. Hoe geld liefde lijkt te kunnen kopen.

De band tussen de twee vriendinnen is er een van nauwe verbondenheid tot tijdelijke afstand, maar altijd komen ze weer bij elkaar terug. Uiteindelijk biedt de toekomst Elena een mogelijkheid zich verder te ontwikkelen, zij realiseert zich dat ze haar wijk ontgroeid is, terwijl Lila zich stort op een huwelijk met een welgestelde middenstander en alle aanzien en jaloezie die dat met zich meebrengt. Het mooie is dat de titel op beide vriendinnen kan slaan. De ene geniaal door geboorte, de ander door het onderwijs dat ze kreeg. Het verhaal sleept je mee in hun beider levens en maakt nieuwsgierig naar het vervolg. Het is een verhaal dat graag verteld wil worden en dat maakt het zeer lezenswaardig. 

zaterdag 5 november 2016

Jij en ik en alles daartussenin

Na tien jaar is het debuut van Auke Hulst opnieuw uitgegeven. Het draagt de veelbelovende titel ‘Jij en ik en alles daartussenin’. Eerder las ik ‘Buitenwereld, binnenzee’ van hem waarin hij schrijvend reist en filosofeert over de beweegredenen van mensen om te reizen. Die zoektocht biedt tal van mooie verhalen. Ook in zijn debuut ging hij al op zoek naar dingen in een tussenwereld, een verband tussen de dingen binnen en buiten ons.

De hoofdpersoon is een jonge romanticus die vanuit het hiernamaals zijn vroegere liefde gadeslaat. Hij begrijpt niets van haar liefde voor zijn opvolger en vindt zichzelf een veel betere minnaar. Uit alles blijkt zijn hopeloze verdriet maar vooral zijn desillusie. Hij blikt terug op hun relatie waarin hij alles vond wat hij zocht en haar liefhad om haar geheimzinnige beweegredenen. Maar deze zullen hen uiteindelijk juist uit elkaar drijven. Hij kan haar logica niet volgen en stort zich in een diep verdriet.

De schrijver heeft een losse stijl met soms treffende metaforen. Hij geeft de hoofdpersoon een puberale inslag mee. Hij voelt bij het volgen van zijn ex de nodige jaloezie opkomen. Vanuit zijn ogen is het bijna gênant om te zien hoe zijn ex behandeld wordt door haar nieuwe liefde. Het lijkt een volwassener liefde, een met concessies aan het leven van alledag. Terwijl ze met de hoofdpersoon een relatie had die uitblonk in jeugdigheid, eerste keren. Het romantische idee van de twee-eenheid. Bruut verbroken door de onvoorspelbaarheid van de realiteit en de afstand door de dood.  
 
Het veelbelovende debuut lijkt de verwachtingen te hebben waargemaakt. Net is de vijfde roman van Auke Hulst uitgekomen met de titel ‘En ik herinner me Titus Broederland’, ‘Kinderen van het ruige land’ werd in 2012 goed ontvangen en staat nog steeds op mijn lijstje.