Nog steeds geen roman gelezen van Franca Treur, maar dit boekje met korte stukjes
is misschien net het duwtje wat ik nodig heb. Ze zijn eerder verschenen in NRC
en vorig jaar gebundeld in X&Y. De letters in de titel staan voor personen
uit het dagelijks leven die jij of ik zouden kunnen zijn. De situatieschetsen
zijn heel alledaags en herkenbaar. Op een of andere manier lukt het de
schrijfster om zelfs aan deze heel korte verhaaltjes een leuke draai te geven.
Ik betrapte me er meermalen op dat ik aan het eind van een stukje hardop zat te
lachen. Het kleine boekje is ook nog eens mooi geïllustreerd door Olivia
Ettema.
Treur laat zich inspireren door de wereld om haar heen, maar
zoekt het in haar verhalen niet altijd dicht bij huis. Zo speelt het zich ook
af op een paradijselijk eiland. Het gaat merendeels over hoe mensen met elkaar
omgaan, zich goed willen voordoen, geliefd willen zijn. De setting is niet
alleen fysiek maar ook digitaal. Hoe ontstaat een virtuele liefde? Wat vult de
een voor de ander in?
Erg grappig vond ik het verhaaltje over de jongen die De Schrijfbijbel
van zijn nieuwe vriendin krijgt en zich hierdoor goed gekend voelt in zijn diepe
wens tot schrijven. Totdat blijkt dat zij bij de eerste de beste volgende
verjaardag een vriend precies hetzelfde cadeau geeft. Hoe bijzonder is hij
eigenlijk voor haar?
Zo treft de schrijfster in ieder verhaaltje de drijfveren van haar personages en de vaak onhandige manier waarop deze zich manifesteren. Rake psychologische portretjes van de mens van nu.
‘Hoor nu mijn stem’ is haar nieuwste en derde roman. Een
welluidende titel voor een verhaal over een vrouw uit een sterk gelovig milieu
die in haar jonge jaren nooit gehoord werd en nu, als radiopresentator van zich
laat horen. Waarschijnlijk wordt dit de eerste roman die ik van haar ga lezen. Qua
thema in het verlengde van ‘Dorsvloer vol confetti’ maar acht jaar later
misschien gegroeid in haar manier van schrijven. Wordt vervolgd!