vrijdag 29 december 2017

Fuzzie

Een zacht pluizig bolletje dat je bij je draagt en je bemoedigend en liefdevol toespreekt. Wie wil dat niet? Er passeren diverse personages de revue in het boek van Hanna Bervoets die onverwacht zo’n ‘Fuzzie’ in handen krijgen. Een jong meisje dat net haar relatie verloren heeft, een oudere man die zoveel mogelijk vrouwen date totdat hij één speciale tegenkomt, een vrouw die tussen twee werelden leeft en een klein meisje dat naar Nederland gevlucht is.

Allemaal putten ze steun en troost uit het bolletje, dat op geen enkel moment iets negatiefs zal zeggen. Alsof de schrijfster een stem heeft gegeven aan onze milde kant die we in het competitieve heden verloren lijken te zijn. De altijd streberige hang naar succes, geluk, rijkdom en virtuele vrienden krijgt hiermee een aangename tegenhanger, maar is zelf ook nooit ver weg. Want dure spullen staan volgens het jonge meisje voor intelligentie, voor stijl moet je immers slim zijn. En voor succes, want zonder dat kom je er niet aan.

Bervoets maakt al haar personages geloofwaardig in een realistische hedendaagse tijd, waaraan behalve de Fuzzie, niets futuristisch te bespeuren valt. Ik vind dat wel een verademing na alle uitstapjes naar de toekomst, die ze overigens prima verwoordt, maar dit verhaal komt me waarachtiger voor. Alsof ze haar fantasie dichter bij huis heeft losgelaten. Met een prachtig resultaat.

Want hoe kijk je tegen de wereld aan als je bezitterigheid, snel oordelen en altijd willen scoren loslaat? Je zou wel eens ontvankelijk voor veel moois kunnen zijn en open staan voor wonderlijke dingen in het leven. Het biedt de schrijfster de kans om haar verbazing hierover onder woorden te brengen vanuit het onschuldige perspectief van een Fuzzie. Dat deze bolletjes aanvankelijk mooier lijken dan ze uiteindelijk blijken te zijn, lijkt misschien een bezwijken voor de huidige tijdgeest. Maar ze bieden ook een les, voor de mens van vandaag.         

maandag 25 december 2017

Mijn moeder is mijn naam vergeten...

Mijn moeder is mijn naam vergeten,
mijn kind weet nog niet hoe ik heet.
Hoe moet ik mij geborgen weten?

Noem mij, bevestig mijn bestaan,
laat mijn naam zijn als een keten.
Noem mij, noem mij, spreek mij aan,
o, noem mij bij  mijn liefste naam.

Voor wie ik liefheb, wil ik heten. 

Neeltje Maria Min



















donderdag 21 december 2017

Leven

De dagen volgden elkaar op
Ze gingen weer voorbij 
Het leven ging maar door
Ik landde in een loop 
Het ritme van mijn leven 
nam me met zich mee 
Ik had niets te zeggen 
deed wat het me vroeg

Tot het moment dat jij
me mee naar buiten nam 
zwervend door het bos 
Ik opnieuw de kleuren zag 
de wind voelde op mijn huid 
Ik aardde weer stevig 
vaste voet aan de grond 
Terug kwam mijn leven 
een lach om mijn mond














zaterdag 16 december 2017

Thuiskomen

Zullen ze wat zeggen 
en wat zullen ze zeggen 
als ik de deur door kom 
wat zie je er uit 
je bent ver weg geweest 
of zullen ze niets zeggen 
en alleen maar kijken 
of niets zeggen zelfs niet kijken 
maar doorgaan met doen 
net of er niets gebeurd is

Hier ben ik dan 
hun vriendelijke vreemdeling 
ik spreek de taal der mensen 
hoe is het weer 
het is weer ja 
het is weer nee 
het is weer mooi weer 
buiten

Mischa de Vreede











woensdag 13 december 2017

Gedicht

Mocht ik maar vluchten, ver hier vandaan,
was ik maar groot, was ik maar vrij.
Dansroffels hoor ik heel de nacht lang:
dreunen, getrappel, geklap en gezang.
Een troep kwam dichtbij, door de donkere laan,
met geroep naar mij.
Toch bleef ik doodstil achter ’t venster staan.
Gezichten, als maskers, keken mij aan. 

Hendrik de Vries







zaterdag 2 december 2017

Genoeg nu over mij

Haar debuutroman staat hier nog in de kast. Dat was Bloem, vijftien jaar geleden. Ondertussen staan er vier romans op haar naam, maar ze komt ook telkens weer terug bij haar beschouwend schrijven. Gelukkig, want ik hou van die persoonlijke en toch ook algemene manier van schrijven van Marja Pruis. Zoals nu in Genoeg nu over mij. Ook hierin neemt ze zichzelf als vertrekpunt om de wereld te beschouwen. En natuurlijk gaat het veel meer over haarzelf dan ze eigenlijk zou willen, maar het is haar manier van kijken en beschrijven. Ze heeft het schrijven nodig om de wereld te kunnen behappen, en zich er al schrijvend een mening over te kunnen vormen.

Ze neemt je als lezer mee in haar redeneertrant en schuwt niet om politiek incorrecte standpunten in te nemen. Wel schrikt ze soms van de uitkomst van haar eigen opeenvolging van gedachten en benoemt die schrik dan ook. Dat maakt het een open en eerlijke manier van argumenteren. Zo komt het dat ze nu met wat meer afstand de opvattingen van de tweede feministische golf beziet en deze niet kritiekloos onderschrijft. Tijden veranderen, opvattingen ook. Filosoferen zonder starre opvattingen, maar met open vizier. Een verademing in een tijd waarin soms krampachtig aan bepaalde opvattingen wordt vastgehouden.

Ze legt op een natuurlijke manier verband tussen schaamte en actuele moorden. Ze verwoordt het ongemakkelijke gevoel dat je kunt hebben bij het vernemen van heel persoonlijke informatie via social media. Ze geeft een ontwapenende verklaring voor het feit dat ze een voorkeur had voor informatie van en over vrouwen: ‘Waarschijnlijk om dezelfde reden dat een man nooit een boek als Inventing Herself zal lezen, en dat een titel als Inventing Himself ondenkbaar is.'

Nu wil ze juist uit het ‘vrouwenhoekje’ met haar eigen werk. Voor haar schrijven maakt dat niet echt verschil. ‘Op papier kun je alles zeggen zonder dat iemand je gek aankijkt. Dat het geschreven woord ook een ontvanger heeft, kan lang een abstractie blijven.’ Heb het resultaat met plezier gelezen, over de wereld door de ogen van Marja Pruis.