Zeepijn is een mooi woord. Het doet vermoeden dat je pijn voelt door de zee. In
het geval van Charlotte Mutsaers is dit juist niet zo. Zij mist de zee als die
niet in de buurt is net zoals zij een dennenbos kan missen. De zee langs de
Belgische kust stemt haar gerust. De zee in Nederland wat minder, daar kan ze
er wel wat poëzie bij gebruiken. En een zeepijn blijkt een pijnboom te zijn die
vlakbij de zee groeit. Ook die biedt de schrijfster troost. In welke mate een
zeepijn bestaat of is ontsproten aan de verbeelding van Mutsaers weten we niet,
maar dat doet er ook niet toe. Het gaat om het verhaal.
Charlotte Mutsaers neemt de lezer mee naar haar gedachtewereld waarin verschillende onmogelijke zaken met elkaar verbonden worden. Zij doet dit niet analytisch maar meer associatief en op zeer overtuigende wijze. Zo ligt de oorsprong van dit boek bij een peper- en zoutstel dat in een kringloopwinkel stond en niet te koop was. Ze koopt het dan ook niet maar krijgt het mee na de belofte er een boek over te schrijven. Want waarom staat er op het stel een vis en een dennentakje? Beginvraag van Zeepijn.
Diverse thema’s uit het leven van de schrijfster komen in dit boek naar voren en verschijnen ook in diverse boeken en gedichten van andere schrijvers die zij aanhaalt. Zo worden zee, dennenbos, Kerst, vis en zeemeerminnen met elkaar verbonden. Mutsaers is hier een meester in. Het resultaat is een meeslepend verhaal dat in geen enkel hokje past. Het is geen roman, geen verhalenbundel, geen non fictie. Het zijn eerder persoonlijke overpeinzingen waarbij de verbeelding de waarheid een handje helpt. Fantasie genoeg in het hoofd van de schrijfster, maar aan interessante ervaringen ook geen gebrek. Al met al een fijn boek om in te vertoeven.
