Het terras was bezaaid met eenlingen. Omdat het zo druk was op de mooie
zomerse dag, zag je er niet aan af dat ze allemaal alleen waren. Sommigen
raakten in gesprek met hun buurman. Dan leken ze niet langer alleen. En waren
dat feitelijk ook niet. Maar voordat ze spraken waren ze eigenlijk ook al
samen. Wat is er nodig om het alleen-zijn op te heffen? Heeft dat woorden
nodig? Of voldoen blikken van verstandhouding? Is een knipoog genoeg of vraagt
het om wederkerigheid?
Alle eenlingen zaten tegelijkertijd in de zon van hun koffie te genieten. Dat schept een band, zou je zeggen. Een gezamenlijke activiteit, gezellig. Ze vormden groepjes van gewezen eenlingen die met elkaar zaten te praten. Een enkeling bleef alleen. Dat waren de eenlingen in het kwadraat. Zij beten steeds meer op hun nagels en keken om zich een houding te geven op hun horloge. Maar ze hoefden nergens heen. Hadden geen afspraken, waren immers alleen.
Deze supereenlingen dropen een voor een af. Er vielen gaten in het terras met al zijn stoelen. Het was nu een terras bevolkt door kleine groepjes mensen. En de ware eenlingen? Die zaten weer alleen thuis. Ieder voor zich, elke eenling apart. Want je moet je naam natuurlijk wel waarmaken en een echte eenling is bij voorkeur alleen. Met een boek, mooie muziek of iets anders dat de geest prikkelt en de zintuigen streelt.
Ondanks het gegeven dat elk mens ook een verlangen naar gezamenlijkheid heeft, is het geluk van de eenzaamheid in de optiek van Connie Palmen een groot goed. Dit geluk kan zowel maker als toeschouwer ten deel vallen bij het maken, zien of lezen van een verrassend toneelstuk, beeld of boek. Het gaat om een werk dat je optilt boven het alledaagse, iets dat je ten diepste raakt. Kunst die dit teweegbrengt draagt iets unieks in zich, iets oorspronkelijks wat je nog niet eerder meemaakte, een ervaring om te koesteren. En om uiteindelijk, in welke vorm dan ook, weer te delen met de mensen om je heen. Misschien wel middels een nieuw kunstwerk.
