In deze korte verhalenbundel toont Ton Rozeman het
onvermogen van mensen om wezenlijk met elkaar in contact te komen, zonder
daarbij in cynisme te vervallen. Eerder is het een realistische blik die hij
tentoonspreidt, met een licht treurige ondertoon. Zijn verhalen bieden
herkenning en laten je als lezer meeleven met de in wezen verdrietige verhalen. Toch wordt hij niet zwaar op de
hand.
Ton Rozeman is erg thuis in het schrijven van korte verhalen. Het einde van
deze verhalen is soms onverwacht, soms onbevredigend. Hij vindt dan ook dat het
einde bij voorkeur niet doorborduurt op de lijn van het verhaal. ‘Ik denk dat
het einde van een kort verhaal juist iets van ons afneemt, ons een illusie
armer maakt. Het is alsof we worden losgescheurd uit het verhaal waarin we
gevangen zaten.’
Het eerste verhaal in deze bundel gaat over een man die vastzit in een relatie
met een labiele en onhebbelijke vrouw. De ene keer wil ze dood, de andere keer
een kind. Hij probeert haar steeds ter wille te zijn maar het wordt er niet
beter op. Dan slaat de wanhoop op hem over. Hij droomt over de dood, maar weet
dat ze hem ook dan zal blijven achtervolgen. Hij ziet geen uitweg uit de
heftige en treurige situatie.
Zo komen in alle verhalen mensen voor die slachtoffer zijn van het leven. Een
prostitué met de veelzeggende naam Vlieg stapt uit het vak en haar trouwste
klant weet niet of het om hem is of niet. Ze hebben een laatste afspraak in hun
rol van prostitué en klant, maar is er een toekomst waarin ze man en vrouw
kunnen zijn? Een moeder die haar dochter probeert te bereiken die opgenomen is,
wat jammerlijk mislukt. Een moeder met drie kinderen met ‘rugzakjes’ die zich
geen tijd gunt voor de liefde, omdat ze zoveel
moet regelen voor haar kroost. Een man die een jeugdliefde tegenkomt
waarvoor hij meer heeft betekend dan hij had gedacht.
Allemaal lijders aan het leven. Rozeman verstaat de kunst om de verhalen van
gewone mensen te schetsen op zo’n manier dat ze niet sentimenteel worden, maar
wel direct binnenkomen bij de lezer. Een kunst op zich. En een bewijs dat korte
verhalen er ook toe doen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten