Blauwbaard

Amélie Nothomb is een Franstalige Belgische, geboren in Japan doordat haar vader daar werkte. Eenmaal terug in België voelt ze zich alleen en onbegrepen en begint ze te schrijven. En met succes. Ze brengt elk jaar wel een boek uit. Zoals dit jaar ‘Nostalgie van het geluk’. Maar ik las een eerder boek van haar, ‘Blauwbaard’. 

Blauwbaard is het bekende verhaal over een oude seriemoordenaar die het gemunt heeft op jonge meisjes. Amélie Nothomb maakt daar haar hedendaagse versie van in haar gelijknamige boek. De mooie Saturnine is op zoek naar woonruimte in Parijs als haar blik valt op een advertentie waarin een onwaarschijnlijk goedkope woonruimte wordt aangeboden. Als ze daarvoor op gesprek gaat blijkt ze een van de vele vrouwelijke gegadigden. Maar ze wordt wel de uiteindelijke bewoner, vanwege haar schoonheid.

Er doen vele verhalen de ronde over de oude verhuurder. Zo heeft de nieuwe huurder acht voorgangers gehad die allemaal op duistere wijze zijn verdwenen. Saturnine is vastbesloten dat zij de voortdurende gang van zaken zal doorbreken.

Nothomb schetst een levendig beeld van de oude man en de jonge vrouw middels hun scherpe dialogen waarin vooral de vrouw de man uitdaagt. Zij probeert zijn beweegredenen te achterhalen en zijn methoden waardoor haar voorgangers verdwenen. Ondertussen doet de man zijn werk en krijgt haar door overvloedige maaltijden en cadeaus zover dat zij bepaalde gevoelens voor hem krijgt. Maar zij verliest haar doel niet uit het oog en als hij haar al te zeer deelgenoot maakt van zijn werkwijze weet zij hem in zijn eigen val te strikken. Dan is het sprookje voorbij. Beiden transformeren op hun eigen wijze zodat ze niet langer tot de stoffelijke wereld horen.