Het tweede boek van Hanneke Hendrix is een levensechte roadnovel. Zet drie
vrouwen met brandwonden bij elkaar in een bewaakte ziekenhuiskamer en het
avontuur kan beginnen. Ze weten aanvankelijk weinig over elkaar maar dat
verandert als ze samen op de vlucht slaan. De vlucht was geen vooropgezet plan
maar ingegeven door de situatie. Hendrix maakt het verhaal spannend door
gedoseerd telkens een beetje meer informatie over het drietal prijs te geven.
Als lezer word je meegesleept in een bizarre tocht met de nodige hindernissen.
De drie vrouwen hebben samen het doel om weg te komen en ergens te kunnen
overleven, maar uiteindelijk lijkt het toch ieder voor zich.
De schrijfster zet de drie types goed neer en je merkt dat zodra je meer over hen weet je geneigd bent ze in een hokje te plaatsen. Dit wilden ze tegenover elkaar voorkomen maar ze vormen toch een verbond tijdens hun vlucht. De drie karakters vullen elkaar aan en schamen zich in eerste instantie als er meer over hun verleden bekend wordt, maar realiseren zich dat iedereen wel wat heeft.
Hendrix hanteert een lichte stijl met karakteristieke dialogen. Ze vertelt het verhaal vanuit het perspectief van één van de drie zodat we samen met haar steeds meer te weten komen over de andere twee. Het eindpunt van hun tocht blijkt een illusie en slechts één van de drie haalt het. Na de slopende tocht en het verlies van haar bewustzijn lijkt ze weer terug bij af. Maar dan met de liefdevolle herinnering aan de gezamenlijke zoektocht. En met de constatering dat ieder mens zijn leven leeft terwijl de tijd verstrijkt. ‘Dat we alleen zijn en dat we alleen maar onszelf hoeven te vergeven voor alles.’ Een bijna happy end van een verhaal vol ongeluk. Als het leven zelf.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten