Ontwikkelingen

Ik ben bij het schrijven van mijn grote verhaal op een punt beland waarop dingen zich beginnen te ontwikkelen. Dat stuwt de vaart van het verhaal, maakt het ook leuker om het te schrijven. Ik ga nu naar de kern en kan op de weg er naar toe alvast kleine speldenprikjes geven die lichtjes vooruitwijzen naar datgene wat komen gaat. Als je het thema van je verhaal hebt bedacht, komt het schrijven daarnaar toe feitelijk neer op een grote omtrekkende beweging.

Net zoals ‘Tonio’ van A.F.Th. van der Heijden eigenlijk één grote omtrekkende beweging is. Het gaat om het dodelijke ongeluk dat zijn zoon kreeg en dat is de lezer  van het begin af aan duidelijk. De kunst van de schrijver was nu om daar een verhaal omheen te bouwen. Dat heeft hij zo goed gedaan, dat hij, ook al weet de lezer waar het heen gaat, toch een zekere spanning opbouwt. Je wilt weten hoe het verder gaat, wat hij en zijn vrouw nog meer ontdekken, waar het eindigt. En dat is wel het mooiste wat Van der Heijden in zijn requiem heeft gedaan; afsluiten met een eerbiedig bezoek aan de kamer van Tonio door het meisje dat waarschijnlijk op het punt stond zijn vriendin te worden.

Zo blijkt maar weer dat een ingewikkelde plot geen must is voor een goed verteld verhaal. Het gaat om de manier van vertellen. Ik wil niet zeggen dat ik mijn manier al helemaal in de vingers heb, maar ik ben wel hard op weg om mijn omtrekkende beweging de goede kant op te sturen!