Schrijvers en eenlingen

Waarom hebben schrijvers het zo vaak over eenlingen? Ik denk dat het antwoord op deze vraag tweeledig is. Veel schrijvers zijn ten eerste zelf eenlingen en schrijven voor een groot deel uit eigen ervaring. Ten tweede is het makkelijk om een hoofdpersoon een kleine en overzichtelijke omgeving mee te geven. Eén grote vriend, één partner, één stel ouders, klaar! Voordeel van deze kleine omgeving is dat de enkele bijfiguren redelijk goed uitgediept kunnen worden. Nadeel is dat de hoofdpersoon weinig ingebed is in de brede samenleving.

In ‘Open stad’ van Teju Cole verkent de hoofdpersoon de stad New York door er met een open mind in rond te dwalen. Hij blijkt net een relatie verbroken te hebben, maar van zijn ex-vriendin komt je als lezer niets te weten. De meeste contacten die hij heeft zijn degene  die hij aangaat tijdens zijn  omzwervingen door de stad. Toch duikt halverwege het boek ineens out of the blue  een vriendenkring op. Gaandeweg het verhaal plaatst hij zichzelf tegen de achtergrond van zijn afkomst. Een eenling met roots. Een wereldburger. Zou de schrijver dat ook zijn?