Het krokusje dat Renate heet

De laatste tijd ben ik qua schrijven vooral bezig geweest met het herschrijven van mijn verhaal in reactie op de feedback die ik van mijn schrijfclubje en docent heb gehad. Waardevolle opmerkingen, waarmee ik goed vooruit kan. Maar na het terugkijken en herkauwen van hetgeen ik al had, wil ik vanaf nu weer vooruitkijken en meters maken. Daarvoor moet ik mijn focus resetten en weer gewoon doorschrijven vanaf het punt waar ik gebleven was.

Er zit een punt in het verhaal aan te komen waarop de clash of the main characters niet uit kan blijven. Het is de vraag of ik dat in woorden weet te vatten. Of ik niet, zoals Renate Dorrestein beschrijft in ‘De blokkade’, vastloop op een bepaald punt en om de hete brei heen draai. Want die aanstaande botsing daar draait het hele verhaal om, maar er zitten ook veel persoonlijke elementen in. Dit maakt mij als schrijver kwetsbaar. Toch wil  het verhaal verteld worden en kan het niet bij één grote omtrekkende beweging blijven.

Renate Dorrestein kwam erachter dat de onmacht tegenover de zelfmoord van haar zusje haar weerhield van het schrijven van het enige zinvolle en gerechtvaardigde boek dat ze maar kon schrijven, namelijk het boek dat mensen van zelfmoord af zou houden. Een onmogelijke opgave in het licht waarvan al haar andere romans slechts omzwervingen leken te zijn. Het ultieme boek zal  ik nooit kunnen schrijven, concludeert ze.

Toch, op een moment dat ze al het denken en analyseren loslaat en oude gevoelens weer boven komen, voelt ze dat de muze naar haar terug zal keren. Ze ervaart weer het geloof in haar schrijfkunst. Ze weet dat ze weer een boek zal schrijven. Ze kan niet anders, net zoals een krokusje dat in de lente onvermijdelijk haar kopje boven de grond uitsteekt en weet dat ze hier moet zijn. Ook al is de lente nog niet erg inhalig en gaat er nog menig sneeuwbuitje overheen; de krokus zal bloeien!