Het grote huis

In ‘Het grote huis’ (2010) van Nicole Krauss komen diverse ik-figuren voor. Het zijn mensen uit onder meer New York, Londen en Jeruzalem. Ondanks hun fysieke afstand tot elkaar blijken ze onderling verbonden. Een enorm bureau dat over de wereld heeft gezworven door hun toedoen, vormt het verbindend element. Het bureau is de enige hoofdpersoon zonder stem en blijkt uiteindelijk ook, ondanks al zijn avonturen, slechts een stom ding te zijn. Maar wel een ding dat betekenis krijgt door zijn eigenaren.   

Nicole Krauss laat de lezer kennismaken met een jonge schrijfster uit New York, die het bureau in bruikleen krijgt van een Chileen. Totdat het door familie van hem wordt opgeëist en ze het  moet missen. In Jeruzalem spreekt een vader zijn zoon toe met wie hij altijd een moeilijke verstandhouding heeft gehad. Een weduwnaar in Londen denkt na over zijn overleden vrouw, een Joodse schrijfster met een oorlogsverleden, die hij altijd zeer omzichtig moest behandelen, opdat het leven hanteerbaar voor haar was. De tweede wereldoorlog en ook het bewind in Chili blijken bepalend voor de hoofdpersonen in dit verhaal. De persoonlijke geschiedenissen worden helder en geloofwaardig beschreven tegen de historische achtergrond.

Nicole Krauss zet een pakkend en wezenlijk verhaal neer met de nodige onderlinge verbanden, waar je als lezer wel bij moet blijven, maar dat goed te volgen is. Hieruit vloeit een degelijk boek voort met interessante portretten en ontvlechtingen van schijnbaar raadselachtige connecties. Een mooi verhaal over liefde en vertrouwen, geborgenheid en eenzaamheid. En over hoe we ons door bepaalde gewoontes staande kunnen houden in het leven.