Liefde tegen liefde

In 2008 werd ‘Liefde tegen liefde’ van de zusters Groult opnieuw uitgegeven in een modern jasje. Ik begon het te lezen alsof het een redelijk recent boek was. Maar het bleek oorspronkelijk al uitgegeven te zijn in 1965. Evengoed is de inhoud over een moeizame driehoeksverhouding nog steeds actueel. Het boek verhaalt over Jean en twee vrouwen, waarvan één zijn vrouw en één zijn minnares is. Oorspronkelijk waren de vrouwen vriendinnen, maar die vriendschap  werkt niet meer in de nieuwe verhoudingen.     

Om de beurt schrijven Benoite en Flora Groult een hoofdstuk vanuit respectievelijk de vrouw, Marianne, en de minnares, Juliette. Zo krijgen beide personages elk een eigen stem. Benoite is een wat aardse vrouw, met de nodige diepgang en sociale onhandigheid en Juliette een vurig type dat er altijd tip top uitziet en gezellig mee kletst en zich ondertussen groot houdt. Jean laveert tussen de één en de ander en ziet geen probleem, omdat hij van beiden houdt. Voor de vrouwen ligt dat anders; zij willen nummer één zijn. Door hun band kunnen zij elkaar echter niet zomaar als ‘loeder’ beschouwen, wat het nog moeilijker maakt. Marianne typeert met enige bitterheid haar relatie met Jean als volgt: ‘We hebben te vaak Tararaboemdiee gespeeld op onze Stradivarius, en nu vibreren onze instrumenten niet meer zo goed.’

Als lezer volg je de strijd die beide vrouwen voeren. Jean is daarbij niet alleen maar een romantisch ideaal, maar ook een hedendaagse man met de nodige gebreken. Marianne besluit enige tijd afstand te nemen door bij een vriendin in te trekken. Ze realiseert zich dan: ‘Een man verlaten betekent ook: de vrouw achterlaten die hij van je gemaakt heeft.’ Deze afstand betekent niet automatisch dat Jean zich dan volledig op Juliette stort. Het is een waar genot om de gedachtegang van beide vrouwen te volgen en vooral om dezelfde situaties vanuit hun beider perspectief te bezien. Dat ze nog brieven schrijven in plaats van te mailen of sms-en doet aan de essentie van het verhaal niets af.