Geen schrijfmachine

Professionele schrijvers zeggen altijd dat je  niet op inspiratie moet wachten om te gaan schrijven, maar dat je discipline moet opbrengen en het gewoon doen. Rust, je computer voor je neus, een stevige kop koffie en schrijven maar. Zonder gelijk heel kritisch te zijn, dat kan later altijd nog. Bepaalde schrijvers verstaan de kunst om hun verhaal in eerste instantie in één grote flow eruit te knallen en pas daarna uitgebreid gaan slijpen en schrappen. Zo’n schrijver ben ik dus niet. Bij mij is het toch wat bedachtzamer en compacter. Het lijkt dan alsof er maar weinig voortgang zit in mijn verhaal, maar ik heb dan waarschijnlijk achteraf ook minder modelleerrondes nodig. Hoop ik dan maar.

En de nodige inspiratie geldt in mijn geval niet zozeer het verhaal, want dat zit in grote lijnen wel in mijn hoofd, maar meer de kapstok waaraan ik het op kan hangen. Welke praktische vertaling maak ik voor het overbrengen van mijn vrij abstracte verhaal? Waar kan het concreet mee verteld worden?  Bij het begin van mijn verhaal ontdekte ik gelijk hoeveel je kunt vertellen in dialogen. Maar daar moet je ook weer niet teveel in blijven hangen, want dan mis je de diepte. Kortom: het is nog zoeken en uitproberen voor mij. En langzaam maar gestaag vormt zich het verhaal. En ik moet veel geduld hebben, want ik ben zeker geen ‘schrijfmachine’!