Herbeginnen

Gisteren was het veel te mooi weer om binnen te gaan zitten schrijven. Toen moest er dus genoten worden van de zon! Vandaag had ik besloten dat mijn verhaal voorrang zou krijgen op het mooie weer. Dus lekker schrijven met eventuele pauze op het balkon. En zie daar, er zijn vandaag beduidend meer wolken dan gisteren!  

Maar ik kan mijn verhaal niet zomaar oppakken. Het laatst geschreven stuk zit nog niet in mijn hoofd, is me nog  niet echt eigen. Dus daar kan ik niet zomaar achteraan doorgaan met schrijven. Eerst iets teruglezen, nog iets verder terug en nog iets… Totdat ik weer weet waar ik was en mijn gedachten over de mogelijke verandering in de chronologie weer bovenkomen. Zoals Hanna Bervoets dat zo mooi heeft gedaan in ‘Alles wat er was’.

Vanaf het moment dat een groep mensen in een school zit opgesloten na een harde knal die waarschijnlijk een ramp aankondigde, houdt één van hen een logboek bij. Ze nummert de dagen op volgorde. Dus eerste dag, zoveelste dag; data doen er niet meer toe. Uiteindelijk worden de dagen door elkaar geschud en is de volgorde verstoord. Dat maakt het verhaal spannend. Je vraagt je telkens af of de mensen in de groep dit of dat nu al van elkaar weten en wat dat betekent voor hoe het verder gaat. Bervoets verstaat de kunst om de personages in haar verhaal geloofwaardig neer te zetten en ze gezamenlijk op het onnavolgbare einde te laten afstevenen. Net als in ‘Lieve Céline’ weer een geweldig unhappy end.

Dat wil ik uiteindelijk ook met mijn verhaal; het wordt geen sprookje, maar harde realiteit. Alleen moet ik daarvoor misschien nog iets achter houden om pas aan het eind van het verhaal te openbaren. Die moeilijke chronologie. Dat de hoofdpersoon uiteindelijk weemoedig terugkijkt op alles wat er was. Nog genoeg te doen dus aan dit verhaal!