Verhalenderwijs

Dit weekend, na een korte pauze, de draad van mijn verhaal weer opgepakt. Ditmaal met de zinnige feedback van mijn schrijfclub in gedachten en op papier. Mijn verhaal kwam terecht bij een climax en één van de hoofdpersonen ging doodleuk koffie zetten! Dat moest anders, dat had ik zelf ook wel aangevoeld, alleen was ik nog niet zover. Nu dus helder. Maar  hoe dan wel verder?

Ik denk en ik schrijf en het verhaal ontwikkelt zich als een crisis tussen de hoofdpersonen. De  grote clash na hun maandenlange relatie, die al te ideaal voor woorden leek. Nog een geluk dat ik er al die tijd woorden voor heb gevonden. De kleine barstjes die langzaamaan in hun relatie ontstonden, zijn tot een uitbarsting gekomen. In plaats van naast elkaar, staan ze nu tegenover elkaar. Beiden in een rol die hen tot dan toe niet eigen is.

Maar hoe verder na de crisis? Het lijkt op een einde, maar ik wil nog meer  vertellen, wat geen aangeplakt staartje zou moeten worden. Misschien kan ik de chronologie doorbreken? Eerst de goede begintijd, dan de tijd na de crisis en vervolgens pas de ontknoping van hoe het zo gekomen is, de big bang. Wie weet?

Ik had er al even schrik van dat mijn verhaal afgerond leek te zijn, dat is nu nog niet mijn bedoeling! Toch frappant, dat je het idee hebt dat er een compleet verhaal in je hoofd zit en je het ‘alleen nog maar even’ hoeft te schrijven. Zo makkelijk gaat dat dus niet. Al schrijvende komen er details bij, wendingen en uitweidingen, het verhaal begint te leven en neemt zijn eigen loop. Wordt  vervolgd…