Iedere vrouw is een roman

Alexandre Jardin neemt de lezer mee in het persoonlijke verhaal van zijn leven aan de hand van de vrouwen die hem geïnspireerd hebben. Het zijn veelal extreme vrouwen die een grote mate van vrijheid voorstaan en afwijken van de norm. Door deze vrouwen is de schrijver meer gevormd dan door de familie waar hij vandaan komt. Van de vrouwen heeft hij geleerd buiten de kaders te denken. Van alwetende mannen moet hij niets hebben. De eerste grote vrouw in zijn leven was zijn  moeder. Zij leerde hem veranderen, opnieuw beginnen, een leegt scheppen in een vol leven. Eens in de zoveel tijd verbrandde zij een stel boeken uit de boekenkast om ruimte te maken voor nieuwe. Hij heeft de neiging om de vrouwen die hem door zijn leven leiden op een voetstuk te plaatsen, waarmee hij zichzelf klein maakt. Hij prijst ze de hemel in, romantisch als hij is.

Zijn romantische inslag helpt ook zijn verbeeldingskracht een aardig eindje op weg. Waar veel situaties direct uit zijn leven lijken te zijn  gegrepen, zijn sommige zo over the top dat ze bijna niet waar kunnen zijn. Zelf zegt hij daarover: ‘Moeten we niet eens en voor altijd accepteren dat verbeelding het altijd van walgelijke exactheid wint?’ De drang naar het lyrische vormt de kracht van zijn  verhaal. Zo vertelt hij over iemand die door een hersenoperatie een veel groter libido heeft gekregen en over een vriendin dat ze zo rijk was dat ze als ze haar appartement liet verbouwen, gelijk het hele gebouw liet aanpakken. Ook heeft een vriendin een oor op sterk water staan. Dat was afkomstig van een uitgever die niet naar haar wilde luisteren.

Aanvankelijk dacht ik dat het boek een soort chicklit was, maar daarmee doe je de schrijver toch echt tekort. Hij is een chroniqueur van het leven en vertelt zijn verhaal in lichte een aanstekelijke stijl, waarbij hij het nodige gefilosofeer niet schuwt. Hij noemt het een roman, met alle vrouwen ineen, maar het is een gefragmenteerd verhaal, ingedeeld naar thema en daarbinnen naar specifieke vrouwen. Hier en daar laat hij  zich verder enigszins ironisch uit over zijn  schrijverschap. Al met al een pakkend boek, waarin overigens maar verdacht weinig aandacht voor de vrouw waarmee hij is getrouwd. Behalve dat ze op zijn  moeder lijkt…