Doeschka Meijsing - Over liefde en dood

Op 30 januari 2012 overleed Doeschka Meijsing. Ik schrok toen ik het las op internet. Ze was pas 64 jaar. Op dit bericht volgde een hausse aan loftuitingen over haar werk in diverse dagbladen. Nelleke Noordervliet merkte hierbij op dat ze het Doeschka Meijsing had gegund deze woorden bij leven nog mee te krijgen.  

Doeschka Meijsing heeft  vanaf 1974 gestaag aan haar oeuvre gebouwd. Dit bestond overwegend uit romans en een enkele verhalenbundel. In 2000 werd ze met haar roman ‘De tweede man’ genomineerd voor de AKO Literatuurprijs en met ‘Over de liefde’ (2008) won ze deze prijs daadwerkelijk. Dit laatste boek stond heel dicht bij haar eigen leven en heeft ze met de nodige ironie en zelfspot geschreven. Het is alweer drie jaar geleden dat ik het las. Tijd om het te herlezen.

Na het totaal onverwachte einde van haar derde grote liefde blikt de hoofdpersoon in ‘Over de liefde’  terug op haar leven en liefdes. Hoewel ze neigt naar depressie na de hard aangekomen breuk, vertelt de ik-figuur toch een redelijk nuchter en erg onderhoudend verhaal.

Als ze met haar eerste liefde en een groep vrienden naar de opera gaat, realiseert ze zich hoe gelukkig ze op dat moment is. ‘Na afloop van de voorstelling dronken we nog wat in de Mort Subite, maar we stierven niet ter plekke, hoewel het van mij best had gemogen dat ik mijn leven op het toppunt zou verlaten’. Je zou willen dat deze uitspraak een troost biedt voor haar vroege dood. Maar je weet ook dat ze hierna nog van alles heeft geschreven en vlak voor haar overlijden nog  bezig was aan een verhalenbundel. En wie weet wat de liefde haar nog had gebracht. Dus ergens wil je er toch niet aan.

De bron voor haar liefde voor vrouwen bleek pas tijdens haar studietijd, toen iemand vroeg of ze op haar lerares van vroeger verliefd was geweest. ‘Verliefd? Ik wist nog nauwelijks wat verliefdheid was in die jaren en het was bovendien iets wat je op een jongen was, niet op een getrouwde vrouw met afstandsbediening.’ Op merkwaardige wijze leidt het lot haar weer richting deze persoon van vroeger. Beiden blijken nog iets te moeten afronden uit het verleden.

Ik vond het een waar genoegen om dit boek weer te lezen. Vooral de amusante humeurigheid van de hoofdpersoon en de onderkoelde humor van de schrijfster spreken me erg aan. Misschien dat we nog kennis kunnen nemen van de verhalen waar ze mee bezig was.