Just kids

Na de mooie muziek die Patti Smith de afgelopen decennia de wereld in heeft gestuurd, komt ze nu met een boek. Een autobiografisch verhaal over haar tijd met Robert Mapplethorpe, de latere fotograaf. Want dat was hij nog niet toen ze elkaar rond hun twintigste in New York ontmoetten. Beiden voelden dat ze kunstenaar waren of in elk geval zouden worden, maar in welke vorm was nog niet duidelijk. Vooralsnog waren ze ´just kids´ zoals een voorbijganger hen eens noemde. Het is een verhaal over armoede, geploeter en baantjes om een plaats om te overnachten te kunnen betalen. Maar ook over de gang die ze maakten naar hun uiteindelijke kunst, via tekenen, dichten, voordragen en het maken van installaties. Het mooie van dit verhaal vind ik dat ze vanaf het begin overtuigd waren dat kunst hun roeping was. De rest was bijzaak en noodzaak om te overleven.  Ze hadden een creatieve geest en wilden die uitdragen. En dat is ze uiteindelijk gelukt!

Patti Smith zet zichzelf neer als een  jong provinciaaltje in de grote stad, maar wel eentje die zich niet gek liet maken. Ze schrijft luchtig, maar toch met diepgang. Met de nodige weemoed, maar niet overromantisch. Ook wordt het verhaal nergens een verslag, het blijft een interessante vertelling. Het moge duidelijk zijn dat ik bewondering heb voor haar manier van schrijven! Het fijnste is om haar boek te lezen met haar muziek op de achtergrond. En dan daarna met  hernieuwde inspiratie aan mijn eigen verhaal verder te schrijven in de hoop dat het net zo goed wordt! Of nou ja, bijna dan…