Een eeuwig doorgaand verhaal

Mijn grote  verhaal waaraan ik al een tijd lang schrijf dreigt tot een einde te komen. Tot een paar maal toe liet ik mijn vorderingen lezen aan mijn schrijfclub en telkens zei een van de deelnemers: Dit is een mooi eind. En dat terwijl ik zelf nog de illusie had een eeuwigheid vooruit te kunnen met dit verhaal zonder einde.

Nu lijkt het echter dat ze toch gelijk krijgt. De beide hoofdpersonen zijn aan het woord gekomen, het verhaal heeft zijn licht over de thema’s geschenen en de laatste woordvoerder kan het mooi afsluiten met een uitgebreide overdenking van het gebeurde. Dat blijkt een loutering te zijn voor beiden die vervolgens elk hun eigen weg vervolgen.

Maar wat dan? Heb ik nog wel een volgend verhaal te vertellen? Wat wil ik met mijn grote verhaal als het eenmaal echt afgerond is? Proberen het te laten uitgeven? Er een mooi eigen kunstzinnig boekje van maken waarvan er maar één bestaat om te laten zien aan mijn dierbaren? Moet het veel gelezen worden of is het te persoonlijk? Ik weet dat toch allemaal niet!

Vandaar dat ik nu nog enkele kleine onderwerpen heb die ik erin wil laten terugkomen. Die probeer ik nu op een natuurlijke manier in het bestaande verhaal te verweven. Zodat het één groot verhaal wordt met een brede inhoud. Beter en toch nog iets meer. En zelfs in dit laatste proces lukt het me mezelf in de weg te zitten. Ik heb weerstand om aan het verhaal door te werken, het moment is niet goed, ik kan het niet in loze uurtjes, maar moet er ruim de tijd voor hebben. En dan ook nog over de nodige inspiratie beschikken.

Kortom: ik ben tegen het einde van mijn verhaal aan het aanhikken. Om maar niet tot de slotsom te hoeven komen dat dat alles was of dat ik er niet mee naar buiten durf te komen. Ik vrees dat ik dit uitstellen van executie heel lang vol kan houden… Maar ergens zal het toch wel zijn einde vinden?