Hotel du Nord

Remco Campert is halverwege de 80 maar schrijft nog gestaag door. Zijn productiviteit mag dan wat minder zijn, de kwaliteit van zijn werk is dat zeker niet. Met ‘Hotel du Nord’ levert hij een schijnbaar lichtvoetig verhaal af, dat toch de diepte niet schuwt. Hij  hanteert nog steeds zijn losse, makkelijk leesbare stijl, waarmee hij en passant veel zinnigs zegt. Over de rol van kunst, of die moet schuren en verwarren of enkel vermaken. Over het verlangen van een bekend persoon om onzichtbaar te zijn, terwijl de herkenning alweer lonkt. Over de rol van de journalistiek en hoe deze zich kan verlagen.

We maken kennis met schrijver Walter Manning die na een filmfestival in Berlijn verdwijnt uit de zichtbare wereld. Hiermee laat hij de filmregisseur en actrice waarmee hij voor een film samenwerkte in onzekerheid achter. De actrice is zijn jongere vriendin. Hij trekt zich terug in een Frans kustdorp. Daar denkt hij na over zijn leven en heft hij zijn zelfopgelegde alcoholverbod op, wat hem een bevrijd gevoel geeft. Hij raakt in gesprek met de hoteleigenaresse, waarmee hij zijn verleden deelt. Hij is wees en is in pleeggezinnen opgegroeid en daarvan vaak weggelopen. Wat hij nu dus eigenlijk weer doet. Een pleegvader had tegen hem gezegd dat hij het verder zelf maar moest uitzoeken. Misschien dat hij dat nu pas echt aan het doen is, denkt hij, alles op een rijtje zetten. Hij droomt veel en hecht daar veel betekenis aan.  

Als hij een plaatselijke journalist ontmoet, blijkt deze een lijntje naar Nederland te hebben. Zijn ontdekking is voor hem de tijd om terug te keren. Maar wel met nieuwe energie en realiteitszin. Met zijn nieuwe activiteiten (broodschrijven en dichten) worden zowel zijn hoofd als zijn hart weer bediend. Hij pakt de draad van zijn leven weer op. Een mooi rond verhaal. En nu maar hopen dat Campert nog lang door mag schrijven.