M. Vasalis

In 2011 verscheen van de hand van Maaike Meijer een lijvige biografie van de bekende Nederlandse dichteres Vasalis.  Vasalis was degene die de regel schreef, die vaak wordt aangehaald op rouwkaarten; ‘… niet het snijden doet zo’n pijn, maar het afgesneden zijn.’ Ze ontving twee belangrijke prijzen voor haar werk, wat bijzonder is, want zij publiceerde tijdens haar leven slechts drie dichtbundels. Toen haar leven zijn einde naderde, heeft ze voorbereidingen getroffen voor een postuum uit te geven bundel, die er ook is gekomen. Haar bijna 90-jarige leven (1909 – 1998) omvat een groot deel van de twintigste eeuw. De biografie geeft een beeld van een intelligente en veelzijdige vrouw in die tijd, die ondanks al haar inspanningen toch vaak het gevoel had dat ze tekort schoot.

Vasalis is het pseudoniem van Margaretha Leenmans en is afgeleid van de vrije vertaling van ‘leenman’ in ‘vazal’. De dichteres hechtte grote waarde aan haar privacy en vond het dan ook heel vervelend dat een bekende haar identiteit per ongeluk prijsgaf. Zij was behalve dichteres ook kinderpsychiater, moeder en vrouw van Jan Droogleever Fortuyn. Verder was zij zeer ontvankelijk voor nieuwe contacten en stond altijd open om mensen in haar omgeving te steunen op moeilijke momenten. Al deze rollen legden veel beslag op haar tijd en het dichten was vaak het sluitstuk. Pas op het einde van haar leven nam de dichtkunst een grotere plaats in.

Maaike Meijer weet het lange levensverhaal van Vasalis met een goed inzicht in haar persoon te vertellen. Ook doet zij dit met een groot respect voor de beweegredenen van de dichteres. Zo geeft zij bijvoorbeeld verklaringen voor haar dromen die recht doen aan de persoon, zonder te ver te zoeken. Meijer is zeer secuur wat betreft haar bronvermeldingen. Alleen soms staat er wat veel in de voetnoten; sommige van de daar vermelde tekst had gewoon in het verhaal opgenomen kunnen worden. Maar dat is een kleinigheid. Want het boek in zijn geheel verdient grote bewondering. Maaike Meijer heeft de schat aan informatie die ze tot haar beschikking had getransformeerd tot een prettig leesbaar verhaal wat nooit saai wordt. Vasalis had dan ook tot op haar oude dag een ‘jonge geest’, die zich bleef verwonderen over de wereld om haar heen.