Beginnersperikelen

Wat als het prille begin van je verhaal zowel met lovende woorden als met onverbloemde kritiek besproken wordt? Je gaat niet gelijk naast je schoenen lopen, maar ook niet direct verder schrijven op de ingeslagen weg. Je twijfelt aan jezelf. Aan het begin van het verhaal, aan het hele verhaal, aan je schrijfaspiraties. Moet ik hier wel mee doorgaan? Is dit wel mijn ding? Of doe ik er beter aan om eerst aan een substantieel verhaal te werken voor ik het anderen laat lezen? Moet ik me in dit stadium niet teveel aantrekken van de meningen van anderen?

Vooralsnog ben ik een beetje lamgeslagen, maar heb wel de intentie om met het verhaal door te gaan, zodra mijn gevoel daarover weer wat positiever is. De lovende woorden kwamen toch ook ergens vandaan. Stort me voorlopig even op het levensverhaal van Helene Kröller-Müller. Interessant om te lezen wat haar motiveert en drijft in haar leven. Misschien doe ik al lezende wel inspiratie op.