Inspiratie

Een Congolese Tsjech schreef een boek dat zich afspeelt in het Praag van de twintigste eeuw. Het is een liefdesverhaal tegen de achtergrond van de Tsjechische geschiedenis. Een man en een vrouw zijn elkaar zeer toegewijd totdat de oorlog hen uit elkaar drijft. Daarna houden ze zolang afstand totdat het te laat is. Het verhaal is mooi, het gegeven is mooi, de schrijver is vast hyperintelligent, maar het is teveel van het goede. Het verhaal barst uit zijn voegen, er is teveel informatie, het is te druk in dit boek. Het lijkt willekeurig ergens te beginnen en het einde heeft geen logische plek. Te lang lijken het losse verhalen, voordat er onderlinge verbanden verschijnen. De dialogen zijn meeslepend en met vlagen las ik met gretigheid en met vlagen irriteerde me de schijnbare zijpaden.

Dit boek plaatst me voor een dilemma. Het is niet onverdeeld goed, maar zeker ook niet slecht. Af en toe is het met vaart geschreven en dan weer raak je als lezer de chronologie kwijt. Er zit heel veel verbeeldingskracht in en inleving in bepaalde situaties. Toch gaf het me uiteindelijk niet een goed gevoel. Terwijl toch zowel de dingen van alledag als de achtergrond van een land aan bod kwamen.

Hieruit blijkt denk ik dat je als schrijver niet moet vergeten je lezer mee te nemen voordat je de diepte ingaat. Eerst moet er de noodzaak zijn iets te vertellen, dan pas wordt het interessant. En de volgorde hoeft niet per se chronologisch te zijn, als deze maar logisch is en de spanning onderstreept. Geen gemakkelijke opgave, maar wel iets om rekening mee te houden als je wilt dat je verhaal gelezen wordt. Het boek heet trouwens ‘Een liefdesbrief in spijkerschrift’ en is geschreven door Tomás Zmeskal.