Eerst las ik dit boek van Thomas Verbogt als een verhaal in de ik-vorm met een
ik-figuur die waarschijnlijk wel veel van de schrijver weg heeft, maar die je
als lezer niet met hem mag verwarren. Maar op een bepaald moment wordt er een
kind naar hem genoemd en dat kind heet Thomas. Blijkbaar is de ik-persoon toch
echt wel een alter-ego van de schrijver.
Verbogt schrijft licht en luchtig met een schijnbaar groots gemak maar heeft het ondertussen wel over wezenlijke dingen in het leven. Thomas trekt in bij zijn geliefde Aimee en de verhuizing stemt hem weemoedig. Hij denkt terug aan zijn stiefzusje waarvoor hij als kind zijn eerste verwarrende gevoelens had, later wellicht tot verliefdheid gedoopt. Zij is voor hem een baken van de toekomst, zijn voorland. Hij bewaart zijn verhalen voor haar en voor later, voor wie weet ooit.
En nu horen we ze. De lotgevallen van Thomas, iemand die op de achtergrond is, zichzelf nogal eens sociaal onhandig vind, maar die een grote opmerkingsgave heeft. Met schwung, humor en relativeringsvermogen vertelt hij zijn verhalen. Bijna terloops tipt Thomas de vrouwen in zijn leven aan, maakt een reisje langs memorylane en neemt je als lezer welwillend mee. Niet alleen herinneringen maar ook een gevoel van schuld draagt de hoofdpersoon met zich mee. Over iemand die er niet meer is en die hem in zijn verbeelding vergeeft.
De schrijver heeft een romantische geest. Het is stil en het is licht en naarmate de dag vordert staat er van alles te gebeuren. Verbogt beschrijft de dagen als een belofte, of als de zoete herinnering aan vroeger. Een therapeut probeert Thomas te duiden maar echt aangesproken voelt hij zich niet. Hij denkt: ‘We lopen voort, we zijn voorbijgangers, net zoals iedereen die we zien voorbijganger is.’ Soms loop je even met iemand op, maar in essentie is een mens alleen en het leven vluchtig. Aimee is degene waarbij Thomas weer thuis komt, zijn rust vindt. Uiteindelijk is dit een mooi liefdesverhaal. Liefdes in een leven.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten