In 2008 werd ‘Liefde tegen liefde’ van de zusters Groult opnieuw uitgegeven in
een modern jasje. Ik begon het te lezen alsof het een redelijk recent boek was.
Maar het bleek oorspronkelijk al uitgegeven te zijn in 1965. Evengoed is de
inhoud over een moeizame driehoeksverhouding nog steeds actueel. Het boek verhaalt
over Jean en twee vrouwen, waarvan één zijn vrouw en één zijn minnares is.
Oorspronkelijk waren de vrouwen vriendinnen, maar die vriendschap werkt niet meer in de nieuwe
verhoudingen.
Om de beurt schrijven Benoite en Flora Groult een hoofdstuk vanuit respectievelijk
de vrouw, Marianne, en de minnares, Juliette. Zo krijgen beide personages elk
een eigen stem. Benoite is een wat aardse vrouw, met de nodige diepgang en
sociale onhandigheid en Juliette een vurig type dat er altijd tip top uitziet en
gezellig mee kletst en zich ondertussen groot houdt. Jean laveert tussen de één
en de ander en ziet geen probleem, omdat hij van beiden houdt. Voor de vrouwen
ligt dat anders; zij willen nummer één zijn. Door hun band kunnen zij elkaar
echter niet zomaar als ‘loeder’ beschouwen, wat het nog moeilijker maakt. Marianne
typeert met enige bitterheid haar relatie met Jean als volgt: ‘We hebben te
vaak Tararaboemdiee gespeeld op onze Stradivarius, en nu vibreren onze
instrumenten niet meer zo goed.’
Als lezer volg je de strijd die beide vrouwen voeren. Jean is daarbij niet
alleen maar een romantisch ideaal, maar ook een hedendaagse man met de nodige
gebreken. Marianne besluit enige tijd afstand te nemen door bij een vriendin in
te trekken. Ze realiseert zich dan: ‘Een man verlaten betekent ook: de vrouw
achterlaten die hij van je gemaakt heeft.’ Deze afstand betekent niet
automatisch dat Jean zich dan volledig op Juliette stort. Het is een waar genot
om de gedachtegang van beide vrouwen te volgen en vooral om dezelfde situaties
vanuit hun beider perspectief te bezien. Dat ze nog brieven schrijven in plaats
van te mailen of sms-en doet aan de essentie van het verhaal niets af.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten