Een minuut stilte

In deze novelle beschrijft Siegfried Lenz de ontluikende liefde tussen een achttienjarige jongen en zijn docente Engels. Op een indringende, maar toch onnadrukkelijke manier maakt  de schrijver de spanning tussen beiden voelbaar. De jongen dweept niet met haar, maar koestert warme gevoelens, die zij met haar vrolijke aanwezigheid en liefdevolle aandacht beantwoordt. Het fysieke contact tussen hen verloopt als vanzelfsprekend. Lenz verstaat de kunst van het vertellen van een verhaal dat heel natuurlijk aandoet.

Van het begin af aan weet de lezer dat Stella, de lerares, overleden is, maar niet hoe dit is gebeurd. Het verhaal wordt verteld door Christian, haar geliefde leerling. Doordat hij soms als hij het over Stella heeft in plaats van het over ‘zij’ te hebben, ineens ‘jij’  gebruikt wordt zij direct aangesproken terwijl ze er al niet meer is. Dat maakt het heel confronterend en illustreert zijn gemis en onmacht.

Christian gaat terug in de tijd door hun gezamenlijke belevenissen terug te halen. Hoe ze gingen zeilen met zijn vader die als schipper werkt, hoe ze samen naar het strand gingen en daar betrapt werden door zijn  medeleerlingen, waar Stella hen dan weer met het grootste gemak uit redde. Hoe ongemakkelijk het was bij haar thuis, waar ze haar oude vader verzorgde. Tegelijkertijd spoorde ze hem aan om goede Engelse literatuur te lezen en daaruit lessen voor het leven te trekken. Dat klinkt heel zwaar maar ze deed het, zoals bij alles, met een grote luchtigheid. Stella komt naar voren als een vrouw met veel geduld en empathie.   

Langzamerhand ontvouwt zich de loop van hun liefdesrelatie en kom je als lezer te weten hoe zij om het leven is gekomen. Net op het moment dat Christian zijn moed bij elkaar had verzameld om haar een gezamenlijke toekomst voor te stellen. Sommige mensen hebben wel in de gaten dat Christian een bijzondere band had met Stella, maar van hoe diep dit ging hebben ze geen idee. Dit maakt zijn rouwproces heel eenzaam. Een mooi en treurig verhaal.