Pels

Naomi Boekwijt is vorig jaar gedebuteerd met de verhalenbundel ‘Pels’. De verhalen gaan voornamelijk over mensen op het platteland; hoe ze leven, wat ze doen, hoe ze denken of juist niet. Het leven op het platteland wordt beschreven als eenvoudig en niet denken maar doen. De verhalen lijken geschreven door een gewezen insider die er nu buiten staat. Met simpele zinnen weet de schrijfster je de verhalen in te trekken. Ook schrijft ze mooie poëtische zinnen zoals: ‘Het lukt  hier niet om verder te zien dan de horizon, die zich constant verlegt door de draaiing van de aarde onder mijn voeten.’

In de verhalen spelen alle zintuigen een grote rol. Niet alleen het zien en het horen, maar ook het ruiken, proeven en voelen. En dat doet ieder voor zich. Vaak zelfs niet eens bewust. Zoals ook de boer die zich pas realiseert dat hij denkt op het moment dat er telkens een jonge vrouw in zijn buurt is. De woorden tussen de mensen onderling zijn heel basaal. De vraag naar  het waarom als de routine wordt doorbroken. De zucht van een jongen op een feest naar contact, terwijl hij weet dat anderen hem te boers zullen vinden. Via een omweg ontdekt hij dat hij thuis al had wat hij telkens maar verderop had gezocht. De broer en zus die afscheid komen nemen van hun ouders, die dat amper in de gaten lijken te hebben. Weg van het verstikkende platteland. Maar het is niet het land, het zijn de mensen. Mensen voor wie alles hetzelfde moet blijven.

Het laatste verhaal, over iemand die gaat studeren, valt een beetje buiten het geheel, qua onderwerp, maar ook qua stijl. Alsof de schrijfster zich het terrein buiten het platteland nog beter eigen moet maken. Verder zijn de verhalen mooi en rond en af. Toch laten ze je achter met een onbestemd gevoel. Eigenlijk zou je nog meer willen weten, maar er hangt iets ongrijpbaars in de lucht. Ik ben heel benieuwd naar het vervolg op dit debuut van Naomi Boekwijt.