Misschien wel niet

Net als in haar vorige roman, ‘Hoe laat eigenlijk’, vertelt Jannah Loontjens in ‘Misschien wel niet’ over een stel dat uit gewoonte bij elkaar lijkt te zijn. We kijken mee in het hoofd van Masje, die samen is met Tom, een goedzak die haar ondanks alles toch steeds weer weet te ontroeren. Ze vraagt zich af of ze het leven leidt dat ze wil. Ze werkt als microbioloog bij een laboratorium, heeft twee zoons en dus Tom, haar vriend die universitair docent is. Al dat keurige leven wringt met haar wens meer uit het leven te halen, terwijl ze tegelijkertijd  niet weet wat. Zo krijgt ze een Facebookrelatie met een jongen die in New York woont en haalt ze met Tom en hun vrienden af en toe een nacht door met drank en drugs. Dan overlijdt haar oma en denkt ze terug aan de verdwijning van haar moeder.

Jannah Loontjens geeft een beeld van twee dertigers in het Amsterdam van nu, die hun leven zo goed en zo kwaad als dat gaat proberen vorm te geven. Een leven vol  verplichtingen en onderlinge misverstanden. De kinderen met hun onschuldige vragen en haar vader, die haar verwijt geen keuzes te maken, stimuleren haar in het onder ogen zien van de situatie. Ze realiseert zich dat ze het  goed heeft en ondanks dat toch twijfels heeft bij haar leven. De schrijfster biedt je als lezer levensechte dialogen, die erg herkenbaar zijn. Tom zeg tijdens een college: ‘Helaas lijkt met het wegvallen van de moeite die het kostte om kennis te verwerven, ook het verlangen, of zelfs de waardering voor inzicht te verdwijnen.’ Juist dat inzicht lijkt hetgene dat Masje nastreeft. Ze is trots op Tom en maakt aan het einde van het verhaal een keuze in haar leven, die een keus voor hem impliceert.