Twee minuten stilte

Het is 4 mei, we zijn even stil om de doden te herdenken. Ik zie de mensen op de Dam, volwassenen en kinderen, en vraag me af waar ze aan denken, hoe hun gedachten verlopen. Hun opa of oma die er niet meer is? Hun zoon die in een latere ‘vredesmissie’ omkwam? Van de doden tot de dagelijkse beslommeringen die hen afleiden?

Ik weet nog dat ik als kind, toen ik me voor het eerst bewust was van de betekenis van de dodenherdenking, er heel erg op gericht was om de volle twee minuten te besteden aan datgene waar ze voor bedoeld waren. Ik zag de wandelwagen van mijn moeder voor me, doorzeefd door kogels, terwijl zij en haar moeder in een schuilkelder zaten. Het was een indrukwekkend beeld. Mijn opa die ik nooit echt heb gekend, maar waarover ik gehoord had dat hij de bezetter was ontglipt. Het waren sterke beelden in mijn hoofd.

Maar op tv zag ik ook beelden. Kinderen die de camera zagen en moesten lachen, waarop ik vond dat ik me in moest houden. Kinderen op de schouders van hun vader, die opvallend stil waren. Mensen met nette kleding, maar ook mensen in hun dagelijkse kloffie. Kon dat wel? Was dat wel respectvol?

Nu denk ik dat het gaat om wat je het hele jaar door denkt en waar je voor staat. En niet alleen die twee korte minuten van bezinning, die me even deden denken aan het gebed in stilte waar de dominee in de kerk in mijn kindertijd wel eens gelegenheid voor gaf. Bad ik wel voor het goede? Het gaat om je intentie, om wat je je medemens gunt. Ik hoop van harte dat hoe sterk actuele gebeurtenissen onze afkeur ook oproepen, we alles in perspectief blijven zien en de lijn van toen naar nu door durven te trekken en we ons realiseren: ‘Dat nooit meer’. Bovendien hoop ik dat de juiste mensen zich aangesproken voelen door de stem van degenen die vinden dat ieder mens het waard is om te leven.