zondag 20 maart 2016

De halfbroer

Nicolien Mizee geeft haar personages een onbevangenheid mee die hun beleving van de wereld vaak iets absurds geeft. Niets in de werkelijkheid is vanzelfsprekend, veel dingen verbazen. Wat dat betreft doet ze me een beetje aan Esther Gerritsen denken. Marly, het hoofdpersonage in ‘De halfbroer’ van Mizee, heeft een moeizame relatie met haar moeder waarmee ze na lange tijd weer contact krijgt. Dit herinnert aan de dochter in ‘Dorst’ van Gerritsen die ook min of meer toevallig haar moeder weer ontmoet waarmee ze een vreemde verstandhouding heeft. Toch lijkt Marly volwassener en verantwoordelijker dan de andere dochter. Zij zet het leven meer naar haar hand, hoewel er ook genoeg is wat haar lijkt te overkomen.

Het boek begint met het advies van Marly aan zichzelf dat ze haar moeder op enige afstand moet houden, geschreven op een briefje bij de telefoon. Haar moeder is nogal manipulatief en heeft ervoor gezorgd dat Marly haar vader drie jaar niet heeft kunnen zien. Terwijl de band met hem heel goed was. Mizee schetst een beeld van de relaties zoals Marly die nooit zou willen hebben, zoals die binnen haar familie. Dan ontmoet ze Rob waarmee ze een band krijgt. Ook binnen deze relatie wringen er nogal wat dingen en heeft deze een moeizame aanloop naar vastigheid.

Het verhaal gaat voornamelijk over verhoudingen binnen familieverband met de nodige aanhang en hoe weinig de diverse mensen onderling eigenlijk van elkaar weten. Hoe iemand zich voordoet is nog niet hoe hij zich voelt. Zelfs familiebanden kunnen verrassen, getuige de halfbroer die er ineens blijkt te zijn. Rob neemt telkens na toenadering weer afstand en blijkt ook de nodige bagage met zich mee te dragen. De jaren gaan tellen, zowel bij Rob als bij de vader van Marly, en het leven gaat door tot  het eindigt. Marly, die overigens schrijver is, heeft een modus gevonden om haar leven te leiden. Net zo makkelijk met irrationele keuzes. Maar wel de hare en niet die van haar moeder.  

Geen opmerkingen:

Een reactie posten