IJstijd

Vijf jaar na haar prozadebuut ‘Half mens’ kwam ik er nu dan eindelijk toe om eens een boek van Maartje Wortel te lezen. Het werd ‘IJstijd’ uit 2014, haar tweede roman. Ik was erg benieuwd na alle positieve geluiden en werd zeker niet teleurgesteld. Want wat een goed verhaal schreef ze met sterke personages. Ook het in de huid kruipen van een man, de hoofdpersoon James, gaat haar goed af. Het is een psychologisch drama geconcentreerd rond twee personen. Samen leven ze naar hun noodlot toe.

James is een jonge man die in alle opzichten vrij in het leven staat. Zijn ouders zijn gescheiden en hebben nooit tijd voor hem. Hij leeft van het geld van zijn moeder waardoor hij niet hoeft te werken. Hij heeft nauwelijks vrienden en woont in hotels. Met weinig urgente zaken in zijn leven zoekt hij maar wat tijdverdrijf en filosofeert over het leven, dat er in zijn ogen niet heel goed vanaf komt.

Dan ontmoet hij Marie. Zij biedt weerstand wat hem uitdaagt. James denkt: ‘Er zijn mensen die beweren dat je het gemaakt hebt als er zoveel mogelijk mensen tegelijkertijd aan je denken, volgens mij heb je het gemaakt als er één mens op de wereld altijd aan je denkt.’ Ze leven samen in een romantische bubbel. Marie heeft als ultieme droom hun twee-eenheid op een Zweeds eiland. Maar ze is een perfectionist voor wie nooit iets goed genoeg is en het loopt juist uit op een scheiding van de twee dolende zielen.

De schrijfster verwoordt mooi hoe de twee uit elkaar groeien. Het lijkt alsof hij door hun relatie wordt opgetild en zij uiteindelijk diep op zichzelf teruggeworpen wordt. Behalve een liefdesgeschiedenis is het ook een verhaal over de zin van het leven. Wortel laat haar personages hierover aangenaam filosoferen. Het boek heeft geen happy end, maar James komt er wel gelouterd uit. Zijn hele liefdesavontuur bleek één grote omtrekkende beweging naar een nieuw begin. Mooi boek, vraagt naar meer!