Het laatste oudejaar van de mensheid

Als je dit boek van Niccolò Ammaniti hebt uitgelezen, wordt je totaal overrompeld achtergelaten. Je vraagt je af onder invloed van welk geestverruimend middel hij het heeft geschreven. Het verhaal is zo hilarisch en over the top dat als je het zou navertellen niemand je zou geloven. Toch trekt Ammaniti  je mee het verhaal in, hoe bizar het ook is. Het plezier van het schrijven, straalt van elke pagina af.

Voor ‘Het laatste oudejaar van de mensheid’ heeft Ammaniti een mooie constructie bedacht. Het hele verhaal speelt zich af op oudjaarsavond  en -nacht en elk hoofdstukje begint met de tijd en de persoon in wiens leven hij een inkijkje geeft. Verbindend element is dat al deze mensen in een luxe wooncomplex net buiten Rome wonen of daar zijn om oudjaarsavond te vieren. Zo ontstaat een soort soap met aan het eind van elke scène een cliffhanger die de spanning erin houdt.

Er worden personages uit alle rangen en standen opgevoerd; van een gravin op leeftijd met siliconenlippen en bewoners die zich deze woonplek maar net kunnen veroorloven tot voetbalsupporters die alleen maar kunnen vernielen en eeuwige hasjrokers met telkens dezelfde goede voornemens. En allemaal zet de schrijver ze geloofwaardig neer.

Als alle verwikkelingen op gang komen en de onderlinge banden tussen de personages duidelijk worden, gaat het van kwaad tot erger. Tegen middernacht wordt niet meer de tijd maar de seconden vermeld die worden afgeteld. Totdat de jaarwisseling daar is en de buurt zijn dieptepunt, maar het verhaal zijn hoogtepunt bereikt.

Niccolò Ammaniti heeft dit verhaal al in 1998 geschreven en dit jaar is een goedkope editie verschenen van de Nederlandse vertaling. Een aanrader!