Amsterdam - Delphi

Fijn, weer een nieuw boek van Rosita Steenbeek. Dat betekent een vleugje romantiek, een vleugje oude Grieken en Romeinen, een vleugje waarheid en een vleugje drama. Ze verstaat de kunst om uit haar eigen leven mooie verhalen te destilleren. De ene keer over iets wat haar overkomt, zoals in Intensive care, waarin ze over haar auto-ongeluk vertelt, en de andere keer zoals in dit verhaal, over een reis die ze maakt om verslag van te doen. Hoewel de term ‘verslag’ geen recht doet aan haar overwegend boeiende verhaal. 

Het boek Amsterdam – Delphi (2012) heeft als ondertitel ‘Op de fiets naar het orakel’ meegekregen. Met haar Armeense vriend Art, die een verwoed fietser en fotograaf is, onderneemt ze deze tour de force. Al eerder heeft hij zeer waarschijnlijk model gestaan voor een van de hoofdpersonen van de novelle ‘De trein naar Oefa’ (2010), waarin hij met een kunstenares naar zijn Armeense familie reist. De tegenstellingen tussen beide hoofdpersonen breken hun liefde uiteindelijk op, wat tot een abrupt en onbevredigend einde leidt.

Maar in de fietstocht naar Delphi heeft de schrijfster voor een autobiografische insteek gekozen. Zij en Art zijn aan elkaar gewaagd, getuige de vele woordenwisselingen en lieve woorden over en weer. Hij kan poeslief, maar ook erg driftig zijn. Op het eerste gezicht zet Steenbeek zichzelf en Art nogal stereotype neer. Zij met haar roze fietsje met stuk voor stuk benoemde roze onderdeeltjes en hij met zijn technisch inzicht en stoere, mannelijke beharing. Gelukkig zijn er ook uitzonderingen zoals wanneer ze elkaar kwijtraken en zij rustig verder fietst in het vertrouwen dat ze elkaar wel weer zullen vinden en hij die op een bepaald moment  total loss aan de kant van de weg gaat zitten en niet meer verder wil.  

Op de tweeënveertigste dag bereiken ze Delphi. Steenbeek schrijft: ’Hier voel je je nietiger dan ooit maar tegelijkertijd word je opgetild, deelgenoot gemaakt van iets ontzagwekkends.’ Het aankomen bij het orakel vormt het bereiken van het doel, maar ook het einde van de intensieve reis ernaartoe. In een nuchtere epiloog vertelt de schrijfster over een latere terugkeer naar Griekenland, waaruit de negatieve gevolgen van de crisis en andere rampspoed zich heeft geopenbaard aan de mensen die ze eerder tegenkwamen. Ook zelf krijgt ze na de reis fysiek de rekening gepresenteerd. Ze eindigt met de sterrenhemel boven een demonstratie van de Grieken; de natuur gaat altijd haar eigen gang.