De ochtend valt

In deze geheimzinnige novelle (2012) laat Manon Uphoff de oudste zoon van een man waarvan de vrouw verdwenen is, aan het woord. De jongen, Michael, denkt gezien te hebben dat zijn vader zijn moeder heeft vermoord, maar hij wil er niet aan. Zijn vader beweert dat ze weg is gegaan en dat ze fout zat. ‘Er waren problemen’, zegt hij, waarmee hij zichzelf vrijpleit en haar verdwijning in vage nevelen hult.

Als zijn moeder weg is, krijgt Michael een heel zwaar gevoel. ‘Mijn hoofd is massief als lood. Vol ijzeren gedachten.’ Als oudste zoon neemt hij de verantwoordelijkheid op voor zijn broertje en zusje. In hun slaap ziet hij hen omringd door engelen, die smiespelen en nieuwsgierig zijn en hem enige troost bieden. Michael praat en filosofeert als een volwassene, een door de omstandigheden te vroeg rijpe jongen.

Met simpele dialogen weet Manon Uphoff het broertje en zusje te portretteren als kleine kinderen, waar Michael boven staat. Hij begrijpt hen. Maar hun vader niet. Wat doet die de hele dag? En de zogenaamde kinderen, worden ze niet ongemerkt volwassener, ook al probeert hij ze op te voeden als kleine kinderen?

Uphoff laat Michael zich realiseren dat hij graag een normaal gezin wil hebben, terwijl hij zich beseft dat hij dit niet heeft. Het wordt een streven voor hem, een toekomstdroom. Maar de kinderen hebben wel iets van de gekte van hun ouders… Een poëtisch en sfeervol verhaal.