Stadsliefde, scènes in Parijs

Adriaan van Dis heeft lange tijd in Parijs gewoond. Als vreemdeling was hij een buitenstaander die zich volop kon laten verbazen door de grote en kleine gebeurtenissen van de stad. Zowel de geschiedenis als de dagelijkse gang van zaken lieten indrukken bij hem achter. Als eenling kon hij zich relatief makkelijk aansluiten bij Parijzenaar of andere buitenlanders, zijn zogenaamde verlegenheid ten spijt. En omdat hij niet alleen een goede voyeur is, maar ook een tot de verbeelding sprekend schrijver, kunnen lezers nu meegenieten van zijn scènes in Parijs.

Van Dis is zich telkens bewust van zijn uitzonderingspositie in de metropool. Hij is graag in de positie van Einzelgänger, maar vindt het stiekem toch ook prettig om ergens bij te horen. De banden die hij in Parijs aangaat zijn waarschijnlijk wat losser dan die hij in Nederland heeft. De vrouw van de supermarkt, de zwerver in zijn straat en mensen die hij tijdens het ronddolen in de stad tegenkomt, vormen zijn contacten. Maar hij hoort bij zijn buurt, is er onderdeel van. Zelf zegt hij: ‘Ik volg hier een permanente integratiecursus, pas me overal aan en meng met gek en goed en hoog en laag.’ Zo kan het zijn dat hij de ene keer aansluit bij een hoogstaande vriendentafel en de andere keer met een bokser bij een illegale wedstrijd in een buitenwijk verzeilt raakt.   

Het bewonderenswaardige aan de verhalen is vooral dat hij hetgeen hij tegenkomt zo goed weet te duiden. Hij weet van de historie, de achtergronden, de motieven van mede Parijzenaren. Al zijn anekdotes voorziet hij van betekenis. Dit doet hij met een ongekend gemak en grote vanzelfsprekendheid. Ook bouwt hij enige reserve in als  het persoonlijk dreigt te worden. Zo ben je als lezer bijvoorbeeld benieuwd hoe het verder gaat met de vrouw die zijn fiets bewondert en met hem een glas wijn drinkt. Of met de vrouw met de tache de beauté op haar wang waar zijn blik naar toe getrokken wordt. Maar dat is het geheim van de schrijver. En het gaat hier over Parijs en niet over Adriaan van Dis.

Het boek geeft een scala aan mooie beelden van Parijs. Het maakt dat je zin krijgt om erheen te gaan. Maar het Parijs van Van Dis is niet het Parijs van de toerist. De schrijver staat middenin het leven van de stad. Hij spreekt de taal en is bewoner van de stad. Hij observeert en schrijft en is daar zeer bedreven in.