Isabelle komt uit Californië om in Mexico haar erfenis in bezit te nemen. Deze
omvat een tonijnfabriek en een huis waar ze gaat wonen. Er blijkt nog iemand te
wonen, een meisje dat niet kan praten en autistisch is. Ze eet zand en is erg
op zichzelf gericht. Met groot geduld weet Isabelle het meisje, dat Karen heet,
praten te leren en ze waardeert haar sterke punten. Sabina Berman schrijft met
liefde over Karen, die sociaal nogal onhandig is en liever met de tonijnen in
zee zwemt dan dat ze met wat ze noemt ‘standaard mensen’ omgaat. Het meisje
noemt zichzelf ‘Ik’ met een hoofdletter en schrijft alle getallen in cijfers en
niet in woorden. Zo heeft ze tal van manieren om de wereld te kunnen behappen.
Het komt zelfs zover dat Karen gaat studeren. Ze plakt een briefje met de tekst
‘mevrouw andere capaciteiten’ op haar lijf. Behalve dat het redeneren buiten
feitelijkheden haar slecht afgaat, verliest ze op zeker moment de controle en
bedreigt zo’n onbegrijpelijk normaal mens waarbij een paar ruiten sneuvelen. Dat
is het einde van haar studiecarrière. Maar Isabelle maakt haar tot partner in
de tonijnfabriek. Karen heeft ideeën genoeg om de tonijnvangst te verbeteren en
diervriendelijker te maken.
Als een zakenman zich bij de vrouwen aansluit, gaan de zaken in sneltreinvaart
en worden ze een mondiaal bedrijf. Alles
moet meer en groter en beter. Karen reist de wereld over en ontmoet veel
onbegrijpelijke mensen. Uiteindelijk legt ze het plan aan de zakenpartner voor
om de tonijnen te kweken en zich te laten vermenigvuldigen in
‘tonijnenparadijzen’ zonder ze ooit te willen vangen. Daar kan de zakenpartner
niets mee.
Het boek is een verhaal van een bijzonder meisje dat veel botst met de wereld
om haar heen, maar zich uiteindelijk wel redt. Even denkt ze het in de dood te
moeten zoeken maar ze wordt hiervan op wonderbaarlijke wijze gered. De
schrijfster verbeeldt de zelfredzaamheid van Karen op een manier die geen
medelijden verdraagt. Ook haar eenzaamheid is niet iets om zielig te vinden
maar een manier van leven die bij haar past. Ze beziet de wereld op haar eigen
manier en vindt daarin haar weg.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten