Eindelijk heeft de bibliotheek de enige roman van Esther Gerritsen die ik nog
niet had gelezen in de collectie, ‘Tussen een persoon’. Met dank aan de
Boekenweek waarin enkele van haar romans opnieuw zijn uitgegeven. Als auteur
van het geschenk stond zij volop in de belangstelling. En terecht, want ze is
een bijzondere en eigentijdse schrijver van Nederlandse bodem. Het boek is oorspronkelijk
in 2002 uitgegeven en was haar tweede roman, lang voordat ze in 2010 meer
bekendheid kreeg met ‘Superduif’. Met ‘Tussen een persoon’ ging ik dus even
terug in de tijd.
Wat gelijk opvalt aan haar vroegere manier van schrijven is het wereldvreemde van haar hoofdpersonage, een jonge vrouw die haar vriend gevangen houdt en hem het verhaal van hun in haar ogen fatale relatie uit de doeken doet. Haar hoofdpersonages zijn vaak jonge vrouwen die een zekere onbevangenheid hebben tegen opzichte van de hen omringende wereld. Dit leidt vaak tot absurde situaties en eigenwijze gedachtegangen. In dit vroege boek van Gerritsen staat de hoofdpersoon zo ver buiten de reguliere wereld dat zij de sterk analytische en noodlottige overtuiging van de eenling bezigt. Roxy, in haar laatste roman, heeft ook een aparte blik op het leven, maar minder extreem. Zij is ook meer een mens onder de mensen.
Het thema in ‘Tussen een persoon’ is het opgaan in de twee-eenheid die een relatie is. In hoeverre raak je jezelf kwijt aan de ander en hoe kan de ander je nog verrassen als alle eerste keren al verleden tijd zijn? Ook de tussentijd is een terugkerend thema in het werk van de schrijfster. Het Boekenweekgeschenk heeft ze in eerste instantie ook in een soort tussentijd geschreven, met haar laptop in bed. Als je iets ondertussen doet telt het nog niet mee. Je bent daarin minder kritisch op de uitkomst. Plannen die je bedenkt zijn fijner om te koesteren dan om uitgevoerd te hebben, want wat moet je dan nog? Dit boek heeft een quasi happy end, waarvan je niet zeker weet of het zich werkelijk afspeelt of alleen in het hoofd van de jonge vrouw. Een echte Esther Gerritsen dus, die je enigszins beduusd achterlaat.
Wat gelijk opvalt aan haar vroegere manier van schrijven is het wereldvreemde van haar hoofdpersonage, een jonge vrouw die haar vriend gevangen houdt en hem het verhaal van hun in haar ogen fatale relatie uit de doeken doet. Haar hoofdpersonages zijn vaak jonge vrouwen die een zekere onbevangenheid hebben tegen opzichte van de hen omringende wereld. Dit leidt vaak tot absurde situaties en eigenwijze gedachtegangen. In dit vroege boek van Gerritsen staat de hoofdpersoon zo ver buiten de reguliere wereld dat zij de sterk analytische en noodlottige overtuiging van de eenling bezigt. Roxy, in haar laatste roman, heeft ook een aparte blik op het leven, maar minder extreem. Zij is ook meer een mens onder de mensen.
Het thema in ‘Tussen een persoon’ is het opgaan in de twee-eenheid die een relatie is. In hoeverre raak je jezelf kwijt aan de ander en hoe kan de ander je nog verrassen als alle eerste keren al verleden tijd zijn? Ook de tussentijd is een terugkerend thema in het werk van de schrijfster. Het Boekenweekgeschenk heeft ze in eerste instantie ook in een soort tussentijd geschreven, met haar laptop in bed. Als je iets ondertussen doet telt het nog niet mee. Je bent daarin minder kritisch op de uitkomst. Plannen die je bedenkt zijn fijner om te koesteren dan om uitgevoerd te hebben, want wat moet je dan nog? Dit boek heeft een quasi happy end, waarvan je niet zeker weet of het zich werkelijk afspeelt of alleen in het hoofd van de jonge vrouw. Een echte Esther Gerritsen dus, die je enigszins beduusd achterlaat.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten