Inez van Dullemen heeft met haar negentig jaar een indrukwekkende lijst met
boeken geschreven. In de jaren zeventig werd ze bij het grote publiek bekend
met ‘Vroeger is dood’, een verhaal over haar ouders dat ook verfilmd is. In ‘De
twee rivieren’ kijkt ze terug op haar leven en schrijverscarrière. Haar
krachten nemen af en ze blikt vooruit naar de dood. Na de vele verre reizen in
haar leven is haar wereld nu kleiner geworden en verbindt ze haar overdenkingen
aan de vogels in haar omgeving. Zij keren telkens terug, het leven lijkt door
te gaan. Toch is het hare eindig.
Voorbode van deze eindigheid is het steeds kleiner worden van de kring schrijvers om haar heen. ‘Als je zo oud bent als ik nu, blijkt dat de vriendenwereld om je heen min of meer is weggevaagd. En zonder vrienden is ons vak eenzaam (…) Op zulke momenten is het heerlijk dat er mensen zijn die je op de been helpen. Ze zijn spaarzaam, het zijn er maar enkelen die jou toelaten tot hun geheime schrijfdomein en tegelijkertijd bereid zijn zich te verdiepen in waar jij mee bezig bent.’ In haar eenzame vak heeft zij wel degelijk behoefte aan contact met collega schrijvers.
De overdenkingen van de schrijfster brengt zij op een schijnbaar lichtvoetige manier, maar ondertussen raakt ze wel de kern van het leven. Door gedachten te spiegelen aan de natuur relativeert ze het menselijke bestaan. Aan het eind van het verhaal staat ze bij twee rivieren die samenkomen en die maken dat ze haar leven beschouwt, wat er was, wat er is overgebleven en wat er komt. Want ‘de rivier staat voor tijd die voorbij gaat en die niet te achterhalen is.’ Met haar voeten in het water voelt ze de eenzame overgave aan dat wat komen gaat. Een prachtig mooi boek met overdenkingen. Haar laatste?
Voorbode van deze eindigheid is het steeds kleiner worden van de kring schrijvers om haar heen. ‘Als je zo oud bent als ik nu, blijkt dat de vriendenwereld om je heen min of meer is weggevaagd. En zonder vrienden is ons vak eenzaam (…) Op zulke momenten is het heerlijk dat er mensen zijn die je op de been helpen. Ze zijn spaarzaam, het zijn er maar enkelen die jou toelaten tot hun geheime schrijfdomein en tegelijkertijd bereid zijn zich te verdiepen in waar jij mee bezig bent.’ In haar eenzame vak heeft zij wel degelijk behoefte aan contact met collega schrijvers.
De overdenkingen van de schrijfster brengt zij op een schijnbaar lichtvoetige manier, maar ondertussen raakt ze wel de kern van het leven. Door gedachten te spiegelen aan de natuur relativeert ze het menselijke bestaan. Aan het eind van het verhaal staat ze bij twee rivieren die samenkomen en die maken dat ze haar leven beschouwt, wat er was, wat er is overgebleven en wat er komt. Want ‘de rivier staat voor tijd die voorbij gaat en die niet te achterhalen is.’ Met haar voeten in het water voelt ze de eenzame overgave aan dat wat komen gaat. Een prachtig mooi boek met overdenkingen. Haar laatste?
Geen opmerkingen:
Een reactie posten