Het romandebuut van Wytske Versteeg dateert al van 2012. Daarna volgden Boy en
in 2015 Quarantaine. En blijkbaar moest het eerst toch 2017 worden voor ik iets
van haar las. Haar sterke bijdrage aan de voorlaatste Revisor in de vorm van
een verhaal geïnspireerd op AFTh van der Heijden pleitte er nogmaals voor, na
alle overwegend goede recensies. Het werd Quarantaine en ik was aangenaam
verrast.
Versteeg zet een plastisch chirurg neer die
het hele verhaal vertelt. Hij is een van de weinige overlevenden na de
uitbraak van een dodelijke ziekte en blikt vanuit zijn ledige wereld terug op
de loop van zijn leven. De schrijfster kruipt overtuigend in zijn huid. Het is
een ambitieuze en statusgerichte man die niet veel goeds over heeft voor zijn
eenvoudige ouders en andere losers. Hij heeft als kind een brandwond in zijn
gezicht opgelopen en denkt daarmee het vertrouwen te kunnen winnen van
potentiele klanten voor zijn praktijk. Hij heeft zijn vrouw getrouwd bij gebrek
aan beter maar heeft uiteindelijk grote afkeer van haar. Zijn leven hangt van
opportunisme aan elkaar.
Het verhaal lijkt met plezier geschreven. Soms herstelt de chirurg zijn eigen
gedachtegang, als de verbeelding met hem op de loop gaat. Hij neemt je mee in
een leven dat telkens op zoek is naar vooruitgang, zelfs als de wereld verlaten
lijkt. Versteeg sleept je tot het einde mee in het verhaal, de verteller is op
dreef. Na de hele rit met zijn redeneertrant bekend te zijn geraakt, volgt aan
het einde toch een keerpunt. De grote man blijkt ook nog een kleine jongen in
zich te dragen met menselijke behoeften. In een desolate wereld komt
uiteindelijk zijn ware aard naar boven. Met recht een mooi boek dat vraagt om
meer.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten