Joachim Meyerhoff schrijft in deze autobiografische roman over zijn bijzondere
jeugd. Hij groeide op bij een psychiatrische inrichting, waarvan zijn vader
directeur was. Hun huis stond op het terrein ervan. Er waren diverse gebouwen
waarin kinderen waren opgenomen, maar soms ook volwassenen die er bleven omdat
ze zo goed als hun hele leven daar al hadden doorgebracht. Voor Joachim was het
een soort paradijs met muren eromheen. Daarbuiten leek alles in zijn ogen
minder gewoon. De schrijver laat mooi zien hoe normaal gek kan zijn in de ogen
van een kind, dat tussen de ‘gekken’ opgroeit.
Juist in de ‘normale’ wereld heeft hij moeite om zich staande te houden. Hij vindt het lastig om zich aan te passen, heeft problemen met leren en woedeaanvallen. Zijn twee oudere broers jutten hem wel eens op met de opmerking dat hij eigenlijk een psychiatrisch patiënt is. Dat maakt hem erg onzeker. Ook hoe intimiteit en afstand binnen een gezin hun plek kunnen hebben vormt een thema van dit verhaal. De broers pesten hem, maar ze zijn ook nauw met elkaar verbonden. Ook tussen de ouders van de jongens blijken afstand en nabijheid elkaar af te wisselen, getuige de positie van hun bedden.
De broers worden ouder, Joachim vliegt uit naar Amerika en lijkt daar volwassen te worden. De idyllische plek van zijn jeugd is er niet meer. Scheiding, ziekte en dood lijken het gezin, dat vooral achteraf zo hecht leek, uit elkaar te scheuren. Joachim kijkt met heimwee terug naar een gewone jeugd die dat eigenlijk nooit geweest is. Het opgroeien van een kind naar volwassene ontneemt hem de vroegere onbevangenheid. De schrijver ontdekt dat hij zijn eigen waarheid kan bedenken. Dat wat hij niet meer weet, verzint hij erbij en gaandeweg komen herinneringen weer boven. Hij verlangt niet alleen terug naar een voormalig paradijs, maar realiseert zich dat dit feitelijk nooit bestaan heeft. Meyerhoff schrijft in een zeer beeldende stijl, die maakt dat je het verhaal helemaal voor je ziet.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten