Aanvankelijk dacht ik dat dit boek in zijn geheel ging over de periode dat Kristien
Hemmerechts borstkanker had gehad. Dit bleek echter alleen het eerste verhaal
te betreffen. Dat is wel het langste in de verzameling verhalen die dit boek
bergt, en het meest recente, samen met het amusante slotverhaal over het geven
van etentjes. De titel ‘Er gebeurde dit, er gebeurde dat’ is kenmerkend voor de
manier waarop Hemmerechts schrijft. Het gaat allemaal over ogenschijnlijk
banale zaken uit het dagelijks leven, maar ondertussen vertelt ze toch op bijna
terloopse wijze over essentiële thema’s van het leven. Dat is haar kracht. Ze
maakt grote zaken tot leesbare verhalen en het gewone bijzonder.
Ze put veel uit haar eigen leven. Zo ook met het verhaal over borstkanker. Als
om zichzelf te beschermen loopt ze op de zaken vooruit door van het ergste uit
te gaan. Ze denkt over de dood en speelt met dat idee, zonder dat ze er op een
pathetische manier mee koketteert. Het is een reële mogelijkheid waar ze
rekening mee moet houden. Ze overdenkt de dingen op nuchtere wijze, maar kan
ook heel overgevoelig uit de hoek komen als mensen op haar ziekte reageren op
een manier die haar niet aanstaat. Eigenlijk is de schrijver een toonbeeld van
menselijkheid, met alle onhebbelijkheden die daarbij horen. Zelf zegt ze: ‘Gek
dat ik ook nu schrijfster blijf, meer aan de zinnen loop te denken die ik over
de ziekte zal noteren, dan aan de ziekte zelf.’
Waar ze verder over schrijft varieert van haar jeugdige armoede, de verschillen
tussen werken met je hoofd en met je handen, het verloop van relaties in een
mensenleven, de veranderende tijdgeest. Allemaal op zo’n manier dat je het
wegleest alsof het niks is en je je achteraf realiseert hoeveel het inhoudt en
dat de essentie beklijft. Een kunst die de schrijver verstaat als geen ander. Lees
Hemmerechts! Alsnog of nogmaals.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten