Ik was heel benieuwd naar de verhalen van Miriam Rasch over onze postdigitale
wereld en werd aangenaam verrast. Ze verstaat de kunst om vanuit een
persoonlijke invalshoek dingen die algemeen gelden te belichten. Met haar
achtergrond van literatuurwetenschap en filosofie zegt ze hier interessante
dingen over. Ze is van een ‘overgangsgeneratie’ die het overwegend offline
leven nog heeft meegemaakt, maar zich nu volop online beweegt, zoals de meesten
van ons. Ze biedt niet alleen een kritisch geluid, maar belicht ook de
positieve kanten van onze nieuwe wereld en het onomkeerbare karakter ervan.
De term ‘postdigitaal’ verwarde me even, maar al gauw verklaart de schrijver deze nader. Postdigitaal verwijst niet naar een tijdperk na een digitale periode, maar omvat de vanzelfsprekendheid van de huidige digitale werkelijkheid. ‘De digitale wending is volbracht.’ Sociale en andere media maken dat de wereld binnen handbereik is. De vertraging in informatievoorziening en onderlinge communicatie is niet meer van deze tijd. Dit heeft zijn weerslag op onze manier van leven en werken.
In de muziek en de kunst hebben postdigitale uitingen al gestalte gekregen, in de literatuur ligt dit nog redelijk open, stelt Rasch. Ze noemt Knausgard als uitzonderlijk voorbeeld, vanwege zijn zoektocht naar de ‘harde werkelijkheid’ in zijn persoonlijke reeks onder de noemer ‘Mijn strijd’. Aan de hand van meer literatuur en films verkent ze de postdigitale wereld. Ondanks alle techniek en big data houdt de schrijver vast aan haar geloof in het mysterie van het individu, dat niet kenbaar is door al die gegevens.
De neiging om negatieve ervaringen en emoties niet te uiten via social media komt ook aan bod, gerelateerd aan The circle van Dave Eggers. De essays belichten verder met een filosofische inslag zaken als transparantie, afleiding en algoritmen die bepalend zijn voor wat we zien. Stof tot nadenken en content om over te communiceren!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten