vrijdag 9 februari 2018

Probeer om te keren



Altijd fijn om een debuut te lezen. Hoe doet de ‘nieuwe’ schrijver het en wat is er blijkbaar voor nodig om een verhaal gepubliceerd te krijgen? ‘Nieuw’ is natuurlijk een relatief begrip, de meeste schrijvers schrijven al van jongs af aan. Je kunt je zelfs afvragen of aanvankelijk niet iedereen een schrijver was maar de meesten zich uiteindelijk op iets anders zijn gaan richten. Marijn Sikken is in elk geval nieuw in de zin van jong. Ze is vóór dit debuut al met diverse verhalen succesvol naar buiten gekomen.

Haar debuut draagt de naam ‘Probeer om te keren’, de irritante TomTom-stem als je weer eens niet goed of eigenwijs anders bent gereden. Een hedendaagse zin die vaker terugkomt in het verhaal over een kleine dorpsgemeenschap, waar bijna iedereen elkaar kent en alles zijn gangetje gaat. Als een soort Hotel California moet je er als jongere op tijd weg zien te komen, wil je er niet voor altijd vast blijven zitten. Dit lijkt te gebeuren met de jonge Eline en Michelle.

Het verhaal volgt naast deze twee personages verschillende dorpsbewoners vanuit het perspectief van een beschouwende derde persoon. Het werkt goed dat er geen ik-persoon met een oordeel spreekt. Een akelig voorval uit het verleden heeft gemaakt dat Michelle niet meer helemaal ‘bij’ is. Eline begeleidt haar door haar klusjes te laten doen in de winkel waar ze werkt. Een dorpswinkel waar alle inwoners langskomen.


Het vroegere voorval met Michelle is leidend in het verhaal, dat zijn climax bereikt op het feest van het 100-jarig bestaan van het dorp. Alles wat je verwacht dat mis zal gaan, gaat ook mis. De schrijver voert de spanning aan het einde van het verhaal op. Dan, zoveel jaar later, lijkt dat wat zorgelijk en onveranderlijk leek, ineens te verbeteren. En dat wat veelbelovend leek, lost de belofte niet in. Het loslaten van het oude geeft het nieuwe vleugels. Maar ‘sommige vogels komen niet van de grond.’ Mooi!  

Geen opmerkingen:

Een reactie posten