Noodweer

Een stel met jonge kinderen dat in het begin van hun relatie meteen een valse start maakte, merkt dat een jarenlang zorgvuldig bewaard geheim tussen hen in heeft gestaan. Een verhuizing van de stad naar het platteland luidt het begin van veranderingen in. Zij, Emilia, heeft haar bedenkingen over deze stap en begint niet alleen haar relatie in twijfel te trekken, maar ook haar band met de kinderen, haar werk, haar hele leven.

Marijke Schermer verbindt het stille platteland in het verhaal mooi met het in zichzelf keren van Emilia. Emilia raakt verstrikt in haar eigen ideeën, ook vult ze de gedachten in van Bruch, haar partner. Aansluitend op de verhuizing zondert zij zich steeds meer af. Ook het dreigende water nabij hun buitendijkse huis vormt een onheilspellende achtergrond voor de woelige tijd waarin hun relatie zich bevindt. Uiteindelijk blijven ze met z’n tweeën over op de zolder van het huis, als ze de kinderen ergens anders hebben ondergebracht en de rest van het huis onder water staat.

Het is alsof alles op dat moment moet gebeuren. Ze komen tot elkaar en Bruch vertelt uiteindelijk zijn kant van hun verhaal. Emilia is geschokt, voelt zich verraden. Terwijl hun huis het verliest van het water sluit ze zich van hem af en denkt aan haar nieuwe project, ze zal zich gaan verdiepen in dat wat afwijkt van het normale. Als ze uit haar gedachten wordt gehaald is het einde van het gevecht met het water nabij. Of het een goed einde is weten we niet. De schrijfster laat je achter met een onbestemd gevoel. Iemand zegt wel dat alles goedkomt, maar wat wil dat zeggen?