Hanna Bervoets won met haar tweede roman (2011) vorige maand de Opzij
Literatuurprijs. Omdat vrouwen nog steeds maar weinig literatuurprijzen
ontvangen, terwijl de kwaliteit er wel is, bestaat deze prijs speciaal voor
vrouwen nog steeds. Bervoets was aangenaam verrast en gaat met het prijzengeld
haar studieschuld aflossen. Met de gebeurtenissen rond een minder begaafd
meisje dat fan is van Céline Dion, heeft de schrijfster een goed verhaal
neergezet, vindt de jury.
In het begin van het verhaal wordt
Brooke, genoemd naar een Amerikaanse soap-ster, geïntroduceerd. Als lezer krijg
je een beeld van een niet al slim meisje en haar eenvoudige omgeving. De
schrijfster weet vooral de naïeve logica van de hoofdpersoon goed te
verwoorden. Toch duurt het schetsen van dit portret wat lang en kabbelt dit wat
mij betreft te lang door. Maar als er eenmaal belangrijke dingen gebeuren in
haar leven, dan wordt het alsnog spannend waardoor het verhaal wordt
voortgestuwd.
Brooke en Sue (haar zus) en haar vriend
zijn door de omstandigheden op elkaar aangewezen als hun moeder er plotseling
niet meer is. Sue verliest haar baan en Brooke hoeft niet langer naar school. Zoals vaker geldt is
drie teveel. Brooke stort zich op haar droom om Céline Dion te ontmoeten.
Hierin ontwikkelt ze een enorme daadkracht, die haar aan het werk helpt om haar
doel te bereiken. Maar niet alles gaat volgens plan. Ze raakt behoorlijk
in de moeilijkheden en eindigt
uiteindelijk in Las Vegas waar Céline Dion optreedt. Ze ziet haar daar, maar
heeft daarmee haar levensdoel en alles wat ze had verloren. Een schrijnend,
maar met humor verteld verhaal over hoever een fan kan gaan als ze leeft in
dromen, eindigend in een schijnbare climax, die tegelijkertijd een ware
anticlimax is.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten