Waarom gelukkig zijn als je normaal kunt zijn?

De curieuze titel van dit boek (2011) is een uitspraak van de pleegmoeder van Jeanette Winterson in reactie op de mededeling van haar dochter dat ze op vrouwen valt. Het klinkt  niet als een goede start voor de schrijfster, die vlak na haar geboorte werd afgestaan, en dat was het dan ook niet. Winterson krijgt door haar opvoeding een vertekend beeld van hoe ouders reageren en leert niet om te gaan met liefde en het koesteren van een thuis. Pas later in haar leven weet ze voor zichzelf een goede plek te vinden. Ook ontdekt ze dan pas dat een ander echt van haar kan houden. 

Jeanette Winterson schetst in dit boek een beeld van haar jeugd met haar pleegouders. Hoewel het in het begin even lijkt alsof ze in de slachtofferrol gaat zitten, blijkt dit gaandeweg gelukkig niet het geval. Zonder echte bitterheid en soms zelfs met enig leedvermaak voert ze haar pleegmoeder ten tonele. Die moeder had zo haar eigen opvattingen en logica. Zo zei ze dat de duivel haar en haar man naar het  verkeerde wiegje had geleid, waardoor ze nu met Jeanette opgescheept zaten. Soms werd Jeanette door haar moeder letterlijk op straat gezet. Ze had een manier gevonden om met de ergste omstandigheden om te gaan: ter plekke in slaap vallen.

Uit dit boek rijst het beeld op van een onthechte jeugd en een vroege volwassenwording, waarin Jeanette soms de nodige steun ondervond van andere mensen in haar omgeving. Langzaamaan ontwikkelt zich een liefdesleven dat ten tijde van het schrijven van dit boek belandt bij Susie Orbach, de bekende Britse psychotherapeut. Zij ondersteunt haar in haar zoektocht naar haar biologische moeder. Winterson beschrijft deze open en eerlijk, waardoor het een wezenlijk en invoelbaar verhaal wordt.

Toch acht ze zichzelf niet in staat om haar complete verhaal te vertellen. Halverwege kondigt ze aan 25 jaar te gaan overslaan. Maar niet alles is in lineaire klokkentijd te vangen, zoals ook Joke Hermsen al zei in ‘Stil de tijd’. ‘Creatief werk overbrugt de tijd omdat de energie van de kunst niet tijdgebonden is’, stelt Winterson. Dit maakt dat de mens geïnteresseerd blijft in kunst en daarmee eigenlijk in zichzelf. En in het verhaal van deze getormenteerde schrijfster die ondanks alles toch ver gekomen is.